Dvöl - 01.07.1940, Qupperneq 25

D VÖL
183
1
heyið, heyrðist honum vindurinn
leika á álmurnar á heykvíslinni,
og verkstjórinn, sem sá hann
standa iðjulausan með afturkembt
hárið, þar sem hann var að hlusta
á hljóðið í vindinum, greip ól og
danglaði í hann nokkrum sinn-
um, til þess að vekja hann af dag-
draumum sínum, en það bar lítinn
árangur.
Á næturnar, þegar froskarnir
kvökuðu og keldusvínið skrækti á
enginu, þegar stjörnuhegrinn
drundi úti á flæðunni og haninn
galaði í garðinum, gat drengurinn
ekki sofið. Hann hlustaði hrifinn
og hamingjan veit, hvaða sam-
hljóma hann hefir fundið í þess-
um ólíku röddum. Móðir hans
þorði ekki að fara með hann til
kirkju því að eftir því, hvort tón-
ar orgelsins voru dimmir eða
skærir, urðu augu drengsins ýmist
döpur og tárvot eða björt og blik-
andi.
Næturvörðurinn, sem rólaði um
þorpið á hverri nóttu og taldi
stjörnurnar eða talaði í lágum
hljóðum við hundinn sinn til þess
að halda sér vakandi, sá oftar en
einu sinni á hvíta stakkinn hans
Janko litla, þar sem hann var að
skjótast í rökkrinu til veitinga-
hússins. Hann fór ekki inn í hús-
ið, heldur lagðist þétt upp að
veggnum og hlustaði.
Gestirnir hringsnerust þarna
eftir fjörugum hljóðfæraslætti og
öðru hvoru kvað við margraddað
„hal-ló!“ Fótastappið heyrðist
greinilega og blandaðist saman við
skrækar og tilgerðarlegar raddir
kvenfólksins.
Fiðlan niðaði mjúkt og blíðlega,
cellóið drundi. Gluggarnir ljóm-
uðu af ljósum. Það var eins og
hver fjöl í húsinu bergmálaði radd-
ir og tóna. Og Janko litli hlustaði.
Hvað mundi hann ekki vinna til
þess að eiga fiðlu, sem ætti slíka
tóna? Hvernig átti hann að seiða
fram svona hljóm?
Ef þeir vildu nú leyfa honum
að snerta hana með fingrunum.
Nei. Allt, sem hann gat og mátti,
var að hlusta. Og þarna stóð hann
og hlustaði, þar til hryssingsleg
rödd næturvarðarins kallaði til
hans utan úr myrkrinu.
„í rúmið með þig, óþekktarang-
inn þinn
Þá trítlaði hann aftur heim í
kofann, en hljómar fiðlunnar
fylgdu honum eftir gegnum
myrkrið.
Það var mikill viðburður, þegar
hann heyrði leikið á fiðlu í brúð-
kaupsveizlum eða á uppskeruhá-
tíðinni. Við slík tækifæri skreið
hann vanalega á bak við ofninn
og húkti þar steinþegjandi og
starði fram fyrir sig stórum og
glampandi augum eins og köttur
í náttmyrkrinu.
Að lokum smíðaði hann sér
fiðlu úr þakspæni og notaði hross-
hár í strengi. Hljóðið í henni var
að vísu ekki eins fallegt eins og
í fiðlunni í veitingahúsinu. Streng-
irnir suðuðu svo dauft, svo skelfing