Dvöl - 01.07.1940, Blaðsíða 26

184
DVÖL
dauft. Þeir suðuðu eins og mý-
flugur. En það gilti einu.
Hann lék á fiðluna sína frá
morgni til kvölds, þótt hann fengi
mörg högg og snoppunga fyrir og
væri blár og bólginnn. Hann gat
ekki að þessu gert. Þetta var á-
stríða.
Drengurinn varð magrari og
magrari. Hárlubbinn þykknaði,
augun urðu enn meira starandi, og
þau voru alltaf vot. Hann varð
kinnfiskasoginn og brjóstið inn-
fallið. Hann hafði aldrei líkzt
öðrum börnum, og nú var hann
líkastur vesalings litlu fiðlunni
sinni, sem varla heyrðist í. Oft
og tíðum svalt hann hálfu hungri
áður en uppskerutíminn byrjaði.
Hann lifði á hráum rófum og löng-
uninni — hinni áköfu löngun til
að eignast fiðlu. En sú von gat
aldrei orðið að veruleika.
Þjónninn á höfðingj asetrinu átti
fiðlu, og hann lék stundum á
hana á kvöldin, til þess að
skemmta ástmey sinni eða félög-
um. Janko skreið oft inn á milli
vafningsviðarrunnanna, alveg að
innganginum, til þess að heyra í
fiðlunni, eða að minnsta kosti
sjá hana í svip. Venjulega hékk
hún á móti dyrunum. Hrifning
drengsins skein úr augum hans,
þegar hann starði á fiðluna, þenna
ómetanlega dýrgrip. Vissulega var
hún hið mesta hnoss jarðar-
innar. Slíkan grip mundi hann
víst aldrei eignast. Hann bar i
brjósti þögla þrá, þrá um að fá
að snerta hana rétt sem snöggv-
ast eða skoða hana að minnsta
kosti ofurlítið nánar. Við þá hugs-
un barðist litla hjartað í brjósti
hans af fögnuði.
Kvöld eitt var enginn heima í
þjónabústaðnum. Fjölskyldan
hafði verið að heiman um langan
tíma og þjónninn og ástmey hans
voru einhvers staðar úti. Janko
hafði í margar mínútur horft á
takmark óska sinna gegnum hálf-
opnar dyrnar, þaðan sem hann lá
falinn í vafningsviðnum. Tunglið
var fullt og hátt á lofti. Birta þess
féll inn í herbergið og á vegginn
beint á móti honum. Hægt og hægt
færðist tunglsskinið eftir veggnum,
þangað sem fiðlan hékk, og loks
var hún í miðju geislaflóðinu.
Drengurinn sá hana þarna bað-
aða í silfurbjörtu geislahafi. Hún
var svo skínandi og fögur, að hann
næstum fékk ofbirtu í augun.
Strengirnir, hálsinn og hliðarnar
sáust greinilega. Strengstillingarn-
ar glitruðu eins og lýsigull og bog-
inn skein eins og silfurspöng. En
hvað það var fagurt! Hvað það var
töfrandi fagurt!
Janko horfði áfjáðum augum á
fiðluna. Hann sat á hækjum sín-
um inni í vafningsviðarrunnunum
með olnbogana á hnjánum og
starði hreyfingarlaus með opinn
munninn. Óttinn hélt honum í
skefjum, en löngunin rak hann
áfram. Voru þetta ekki töfrar?
Það var eins og uppljómuð fiðlan
kæmi nær honum og svifi rétt yf-