Dvöl - 01.07.1940, Qupperneq 27

DVÖL
185
ir höfði hans. Rétt sem snöggvast
varð tunglskinið daufara, en svo
varð það enn bjartara en fyrr.
Töfrar! Víst voru þetta töfrar.
Það skrjáfaði í laufinu, vafnings-
viðurinn bærðist hljóðlega og
drengnum fannst eins og sagt
væri: „Haltu áfram, Janko. Það
er engin sál þarna. Haltu áfram!“
Nóttin var björt og heiðrík.
Næturgalinn söng við tjörnina í
garðinum, lágt og þýtt. Og einnig
hann sagði: „Haltu áfram! Vertu
hugrakkur! Taktu hana!“ Gamall
og lífsreyndur hrafn flaug hægt
yfir höfði drengsins og krunkaði:
„Ekki, Janko. Ekki!“ Hrafninn
flaug brott, en næturgalinn hélt
áfram að syngja og vafningsvið-
urinn hvíslaði greinilegar en áð-
ur: „Það er enginn þarna!“ —
Tunglskinið dvaldi enn, þar sem
fiðlan hékk.
Lítil, samanhnipruð vera skreið
í áttina til fiðlunnar og nálgaðist
hana hægt og gætilega. Og nætur-
galinn söng: „Haltu áfram — á-
fram — áfram — taktu hana!“
Það grillti í hvíta stakkinn rétt
við dyrnar. Nú var hann ekki leng-
ur falinn í vafningsviðinum. Á
dyraþrepinu hefði mátt heyra
stuttan, þungan andardrátt þessa
varfærna, veiklaða barns. Eftir
andartak hvarf litli, hvíti stakk-
urinn, en aðeins einn lítill, ber
barnsfótur stóð á dyraþrepinu.
Gamli hrafninn flaug árangurs-
laust framhjá og krunkaði í sí-
fellu: „Ekki, Janko, Ekki!“ —
Janko var kominn inn.
Froskarnir í tjörninni fóru allt
í einu að kvaka eins og eitthvað
hefði styggt þá. Svo varð allt
hljótt. Næturgalinn hætti að
syngja og vafningsviðurinn að
hvísla.
Meðan þessu fór fram, nálgað-
ist Janko dýrgripinn. En hann var
hræddur. í skugga vafningsviðar-
ins átti hann heima eins og villi-
dýrin eiga heima í skógarþykkn-
inu. Hann titraði eins og dýr í
boga. Hreyfingar hans voru snögg-
ar og andardrátturinn slitróttur.
Elding þaut gegnum loftið frá
austri til vesturs. Hún lýsti upp
herbergið eitt andartak og við
bjarmann sást vesalings Janko,
skjálfandi og í kút á fjórum fót-
um framan við fiðluna. Svo hvarf
eldingin. Það dró ský fyrir tungl-
ið og ekkert heyrðist né sást.
Og þá var þögnin rofin af þung-
lyndislegum tón, sem barst gegn-
um myrkrið, eins og einhver hefði
óvart snert fiðlustreng.
Úr einu horni herbergisins
heyrðist gróf, syfjuleg rödd og það
var spurt gremjulega: „Hver er
þar?“ Það snarkaði í eldspýtu við
vegginn og birtu sló um herberg-
ið og þá — — —
-----Hamingj an góða---------þá
heyrðist blótsyrði — hræðsluóp
barns, — hundsgelt, fótatak
hlaupandi manna. Ljós úti fyrir
glugganum. Allt húsið var í upp-
námi.