Dvöl - 01.07.1940, Síða 28

186
D VÖL
Tveim dögum síðar stóð Janko
litli frammi fyrir yfirvaldinu.
Skyldi hann verða ákærður sem
þjófur? Ef til vill. Dómarinn horfði
á sökudólginn, þar sem hann stóð
í sakamannastúkunni með fingurna
upp í sér, og starði óttaslegnum
augum í kring um sig.
Hann stóð þarna lítill, magur,
óhreinn og niðurlútur, án þess að
gera sér grein fyrir, hvers vegna
hann var þar eða hvað við hann
yrði gert.
Hver gat dæmt þenna vesaling
til saka, aðeins tíu ára gamlan, sem
varla gat staðið á fótunum, hugs-
aði dómarinn.
Átti að senda hann í fangelsi eða
hvað? Ekki dugði að vera of
harður við börn. Ætli það væri
ekki nóg að láta næturvörðinn
gefa honum dálitla áminningu
með spanskreyrstafnum sínum og
láta svo þar við sitja?
„Alveg rétt! Þetta er ágæt uppá-
stunga!“ Það var kallað á nætur-
vörðinn.
„Taktu strákinn og láttu hann fá
nokkur högg til viðvörunar."
Annaðhvort skildi drengurinn
ekki, hvað fram fór, eða hann var
of óttasleginn til þess að koma
upp nokkru orði. Að minnsta kosti
sagði hann ekkert og skimaði að-
eins umhverfis sig eins og hrædd-
ur fugl. Næturvörðurinn kinnkaði
sínum heimska kolli, tók Janko
undir hendina eins og hvolp og
bar hann út í hlöðu.
En þegar hann lagði hann á
hlcðugólfið, hélt honum með ann-
arri hendinni og fletti ofan um
hann, æpti vesalings Janko á
móður sína, og við hvert högg
hrópaði hann: „Mamma — —
mamma!“ En smátt og smátt urðu
hljóðin veikari og veikari, þar til
að lokum, að þau þögnuðu. Janko
kallaði ekki lengur á mömmu
sína. Vesalings brotna fiðlan!
Ó, þú ruddalegi, vondi nætur-
vörður. Hvernig gazt þú barið
varnarlaust barn svona miskunn-
arlaust? Þennan litla vesaling,
sem alltaf var svo magur og
veikburða, og tæplega dró fram
lífið.
Að lokum kom móðir hans og
sótti hann. Hún varð að bera hann.
Næsta dag fór Janko ekki á fæt-
ur. Á þriðja degi kva'ddi hann
þenna heim, þar sem hann lá í
fletinu með gamla ábreiðu ofan á
sér.
Meðan hann lá þarna deyjandi,
tístu svölurnar í kirsuberjatrján-
um úti fyrir glugganum. Ofurlít-
ill sólargeisli gægðist inn í her-
bergið og skein á úfið hár og fölt
andlit drengsins.
Hann var eins og braut til
himnaríkis fyrir sálina hans Jan-
ko, þessi litli sólargeisli.
Það var gott, að síðustu stundir
lífsins stráðu sól og birtu á göt-
una, sem jafnan hafði veiúð þyrn-
um stráð.
Magurt brjóstið bifaðist ennþá
lítið eitt, þegar hann andaði, og
ennþá virtist hann skynja raddir