Dvöl - 01.07.1940, Qupperneq 44

202
D VÖL
hægt að útskýra. Og þó var hún
svo kyrrlát og hljóð — svo fjar-
læg. En þegar hann snerti hana
fann hann, að augu hennar til-
báðu hann.
Hún hvíldi við barm hans í ynd-
islegri þögn ástarinnar, og svo
sagði hún: „Vertu sæll, — Hugh.“
Hann trúði ekki heyrn sinni og
starði á hana í gegnum myrkrið.
„Vertu sæll?“ endurtók hann án
þess að skilja, hvað það þýddi og
röddin var eins og bergmál.
„Já,“ sagði hún, og það var allt,
sem hún sagði.
Hann hafði slökkt Ijósið á amb-
urlampanum og það var dimmt,
en í sál hans varð ennþá dimmra.
„En, Lamoir, þú ert ekki með
sjálfri þér! Hvað er það, sem þú
átt við?“
í langan tíma mælti hún ekki
orð af vörum. Hún var eins og
ósýnileg, næstum því loftkennd
vera þarna í myrkrinu. Nóttin var
eins og svartblátt tjald úti fyrir
gluggunum og stjörnurnar eins og
leikföng. — Hann snerti hana til
þess að fullvissa sig um, að sig
væri ekki að dreyma. Hann hlaut
að vera að dreyma. En hún var
þarna hjá honum, mjúk, hlý,
Lamoir, konan hans. Það var eins
og hann gæti snert stjörnurnar
í glugganum með fingurgómunum,
en Lamoir — hún var svo langt í
burtu. Hún var allt í einu svo óra-
langt í burtu. Honum fannst jafn-
vel, að hann mætti ekki snerta
hana. Þá rann honum í skap. Hann
hló.
„Ég skil bara ekki, hvað þú átt
við,“ sagði hann dálítið hörku-
lega. „Ég er kominn heim eftir
margra mánaða ferðalag og þú
segir vertu sæll!“
„Ég held, að ég geti ekki útskýrt
það,“ sagði hún. „Ekki núna — .“
Hann hló aftur. Svo hún var að
fara, og hún ætlaði ekki að út-
skýra það núna!
Hann langaði til, að hún segði:
„Þú mátt ekki láta þér þykja,
Hugh!“ En hún þagði. Hún var hjá
honum, en andardráttur hennar
barst frá annarri stjörnu. Hvað
átti allt þetta að þýða?
„Áttu við, að þú viljir yfirgefa
mig?“ sagði hann, undrandi, —
reiður.
„Já,“ sagði hún.
„Lamoir!“
Og hún sagði: „Ég afber það
ekki lengur, Hugh. Ég ann þér of
mikið.“
Hún var risin á fætur. Skuggi í
myrkrinu, — burtu frá honum,
miljónir mílna frá honum. Hann
þagði. í hug hans var aðeins þögn-
in. Það voru engin orð, engin nauð-
syn fyrir orð. Engin Lamoir. Eng-
inn Hugh. Ekkert nema auður
geimur. Ef hún óskaði eftir því að
yfirgefa hann, ætlaði hann ekki
að varna þess augnabliki lengur.
„Skilurðu ekki,“ sagði hún, „ —
að ég vil vera frjáls til þess að
geta elskað þig? Skilurðu ekki,
Hugh, að guð gaf mér engin börn,