Dvöl - 01.07.1940, Síða 57

DVÖL
215
Kvalnlng' voiiariiuiar
Eftir Villiers de l'Isle Aduins
Það var síðla kvölds fyrir mörg-
um árum. Hinn æruverðugi Pedro
Arbuez d’Espila, sjötti æðsti
prestur Dóminikareglunnar í Se-
góvia og þriðji stór-rannsóknar-
dómari á Spáni var á leiðinni til
fangakjallaranna. Á undan hon-
um gengu tveir reglubræður með
ljósker í hendi, en á eftir lausn-
gjafinn — fra redemptor. Það
marraði í hjörum hinnar þungu
hurðar og kalt fúaloft gaus á móti
þeim um leið og þeir gengu inn í
einn fangaklefann. í daufu skini
ljóskeranna sást blóðstokkinn
kvalabekkur, sem hallaðist upp að
veggnum rétt hjá gildum, ryðguð-
um járnkeng, sem festur var í
múrinn, en á gólfinu stóð tómt
glóðarker og vatnskolla. Úti í
horni klefans lá maður á hálm-
byng — ef mann skyldi kalla.
Grátt hárstríið féll niður um and-
litið, sem lítið var annað en sinar
og bein. Fötin voru rifin og tætt
og fæturni berir. Gildur járnhring-
ur var um háls hans og frá honum
lá þung hlekkjakeðja að kengnum
í múrnum.
Þessi fangi var enginn annar en
Gyðingapresturinn Aser Abarbanel
frá Aragon, sakaður um „okur-
starfsemi og miskunnarleysi við
fátæka“ og nú daglega píndur
árlangt eða rúmlega það. „Þrjózka
hans var eins seig og húð hans,“
og hann hafði neitað að hverfa
frá trú feðra sinna. Þrátt fyrir
óbærilegar þjáningar hafði hann
ekki látið bugast. Ættarstolt hans
og þjóðarmetnaður veittu honum
mátt til að standast allar þrautir,
því að Gyðingar skoða sig jafnan
öllum þjóðum göfugri. Eftir hinu
helga Talmud var hann afkom-
andi Othoniels og þá um leið
Ipsibóu, konu síðasta æðstaprests
ísraelsmanna. — Hinn æruverðugi
Pedró Arbuez d’Espila var með tár-
in í augunum, er hann nálgaðist
fangann, sem skalf af hræðslu á
gólfinu, og honum rann sárlega til
rifja hin takmarkalausa þrjózka
þessa manns, sem stöðugt hafnaði
hinni eilífu sáluhjálp.
„Gleðst þú sonur minn,“ mælti
hinn göfugi faðir, „þjáningar þín-
ar eru nú senn á enda. Þó að ég
hafi, því miður, orðið að beita
nokkurri hörku vegna þrjózku
þinnar, þá hljóta slíkar föðurleg-
ar umvandanir að eiga sinn loka-
dag. Þú ert fíkjutréð, sem svo oft
hefir brugðizt um ávexti og stend-
ur nú visið. Guð einn dæmir sál
þína. Ef til vill mun hans óendan-
lega miskunn falla þér í skaut á
síðustu stundu. Við skulum vona
að svo verði. Til þess eru dæmi.
Sof þú í friði í nótt. Á morgun