Dvöl - 01.07.1940, Side 63

DVÖL
221
höfuðskáldum, til þess skorti hann hið
stórbrotna skáldgeð snillingsins.
Kvæði hans eru með hinu náttúrlega
látlausa, og íhugula yfirbragði höfundar-
ins sjálfs, smástirðkvæð, en hlýleg og
sönn, sprottin upp af rólegri íhugun og
víðtækri lífsreynslu, íslenzk að máli og
háttum, ef ekki ætið skáldleg. Það er at-
hyglisvert, að hinn hálærði maður er öðr-
um fremur rataði um völundarhús tung-
unnar, — maðurinn, sem átti hinar huldu
kenningar skáldamálsins til hæfis á hverj -
um fingri, — skuli, þegar hann tekur sér
bundið mál í munn, geta kveðið jafn ljóst
og einfalt og hann stundum gerir. Ekkert
sýnir betur, hve fullkomið jafnvægi hefir
verið í skapgerð hans, milli þess, er var
vísindalegt og torskilið, og hins, er var
barnslega einfalt.
Sumar af stökum hans, sérstaklega þær,
er hann hefir kveðið við börn sin, nálgast
mjög mælt mál og óbundið í látlausri
framsögu. í skáldskap Sveinbjarnar Egils-
sonar, sérstaklega ferskeytlum hans, birt-
ist jafnvæg athyglisgáfa fræðarans, sam-
runnin ættfestu látleysi alþýðumannsins.
Sökum þessara kosta verða sumar stökur
hans og ljóð lærðar og um hönd hafðar
enn um langan aldur.
Kvæði.
Ei glóir œ á grœnum lauki
sú gullna dögg um morgunstund,
né hneggjar loft af hrossagauki,
né hlœr við sjór og brosir grund.
Guö það hentast heimi fann,
það hið blíða
blanda stríðu;
allt er gott, sem gjörði hann.
Ei heldur jél frá jökultindi
sér jafnan eys á klakað strá,
né nötrar loft af norðanvindi,
sem nístir jörð og djúpan sjá.
Guð það lientast heimi fann,
það hið stríða
blanda blíðu;
allt er gott, sem gjörði hann.
Því lyftist brún um Ijósa daga,
þá lundin skín á kinnum hýr;
því sikkar hún, þá sorgir naga
og sólarljós og gleði flýr.
Hryggðin burtu hverfur skjótt,
dögg sem þomi
mœr á morgni,
unz hin raka nálgast nótt.
Þú bróðir kcer, þó báran skaki
þinn bátinn liart, ei kvíðinn sért;
því sefur logn á boðabaki
og bíður þín, ef hraustur ert.
Hœgt í logni hreyfir sig
sú hin kalda
undir-alda,
ver því œtíð var um þig.
Vetrarfar 1812.
Vetrarfars blíða bœtir
blessun í hverjum reit;
gjörvöll kreikar af kœti
kvik og fjörvana sveit.
Ber skeiðir byr liraður,
Börs skaði*) frár líður,
klár fóður, kýr töðu
kát úr máta beit.
Vísur um konu mína.
Bak við fögru brjóstin þín,
bezta, spriklar, elskan mín,
hjarta bezt, sem heimur á;
heppinn var ég því að ná.
Þú skalt aftur eiga mitt,
elskan mín, fyrst ég á þitt; kaúps, kaups.
Senn við byrjum samanbúð,
sáran langar mig til brúð-laups, laups.
Þá bleik á hár og blíð á kinn
mín bezta kemur til mín inn,
hlœjandi lifnar hugur minn
og hana í faðmi vefur.
Til hennar einnar hugurinn flýr,
þá heimur við mér baki snýr;
liún ein í mínu hjarta býr
og himins sœlu gefur.
*) Bör, Óðinn; skaði, fugl (Óðinsfugl);
hrafnskenning.