Dvöl - 01.07.1940, Síða 78

236
D VÖL
hljótum af því, að hafa búið vel um
vinargröf. Það væri fráleitt að gera
lítið úr þeim tilfinningum.
En er þá ekki — og einmitt í
þessu efni — hægt að beina þessum
réttmætu tilfinningum í aðra og
skynsamlegri átt?
Fyrir mörgum árum missti bóndi
einn á Norðurlandi uppkominn og
efnilegan son. XJngi maðurinn hafði
verið vinsæll í sveit sinni og sveit-
ungar hans vildu gjarna heiðra
minningu hans með því að setja
virðulegan stein á gröf hans. Faðir-
inn baðst undan. „Ef þið viljið gera
eitthvað til minningar um son
minn, þá veit ég annað ráð. Ég vil
nú gefa ungmennafélagi sveitar-
innar landskika úr jörðinni, og ef
þið síðan í tilefni af því, sem gerzt
hefir, viljið planta skógi í þennan
reit, þá finnst mér minning sonar
míns vel geymd“,
Þetta var gert. Þar er nú grænn
lundur í gráu holti, fegursti minn-
isvarði, sem hægt er að reisa yfir
nokkurn mann.
Hvernig væri það nú, að gera dá-
litla breytingu á þessum hvílustöð-
um, sem við öll eigum að lokum að
gista? Hvernig væri það, að hafa
kirkjugarðana dálítið stærri, dálít-
ið rýmri, og gera þá síðan að græn-
um skógarlundum, þar sem ekkert
mætti auganu annað en náttúran
sjálf í sínum fegursta búningi lífs
og lita?
Eða eigum við heldur að halda
áfram að leggja fjármuni okkar í
hin dauðu steinvirki?
IVæsta hcftl.
Fjórða og síðasta hefti
þessa árgangs kemur út
rétt fyrir jólin. Það mun
að vanda flytja valdar
sögur, auk annars efnis.
Þar koma fram á sjónar-
sviðið margir frægir rit-
höfundar, svo sem
Svíinn
Pelle Holiu.
Bandaríkjamaðurinn
Bret Harte
og Englendingurinn
Somerset Maugham
Sagan af „Janko litla“ hefir áður verið
þýdd á íslenzku, en þó að því er virðist,
eftir ólíkri útgáfu. Þar sem hin gamla
þýðing er í mjög fárra manna höndum,
þótti rétt að taka söguna til birtingar.
Grein Theodórs Arnbjörnssonar er tekin
úr bókinni „Hestar", er hann gaf út að
tilhlutun Búnaðarfélags íslands árið 1930.
Bók þessi er hin fróðlegasta og mun marga
fýsa að lesa hana alla eftir lestur þessarar
greinar.
„Hvað er tóm?“ sagði kennarinn.
„Æ, ég hefi það nú í höfðinu — en ég
bara ekki komið orðum að því“.