Morgunn - 01.06.1942, Qupperneq 98

92
M O R G U N N
astur til að vilja fallast á, aS slíkir hæfileikar byggju
meS sér. Veikindi hans leiddu þá samt ótvírætt í ljós.
f> endurminningum Sir Almery Fitzroy, er m. a. sagt
frá andláti Hamdens lávarSar. Hann hafSi veriS meSvit-
undarlaqs í fullar 48 klukkustundir. Ekkert benti til aS
nein sjáanleg breyting væri í aSsigi. Tom, sonur hans,
hafði setið við hvílu föður síns um hríð, en í samráði við
móður sína ákvað hann að skreppa heim til miðdegis-
verðar, en hún tók sæti hans við rúm sjúklingsins. Sonur
hennar kvaðst koma aftur, svo fljótt, sem hann gæti.
Stuttu eftir að sonur þeirra var farinn út, opnaði lávarð-
urinn augun og var nú með fullri rænu. Hann spurði þá
konu sína: „Hvernig líður honum Tom? “ „Honum Tom“,
endurtók frúin undrandi. „Honum líður ágætlega, hann
skrapp sem snöggvast heim til sín og kemur bráðum
aftur“. „Nei, góða mín, honum líður ekki vel, hann er í
alvarlegri hættu staddur“, svaraði hann dapur og alvar-
legur í bragði. Meira fékk hann ekki mælt. Meðvit-
undarleysið náði aftur tökum á honum og hann vaknaði
ekki aftur til þessa lífs. Síðar kom í ljós, að Tom, sonur
hans, hafði lent í alvarlegu ökuslysi á heimleiðinni. Eng-
inn vafi leikur á því, að Hamden lávarður hefir haft
fulla ástæðu til að ætla, að hann væri ekki neinum slík-
um hæfileikum búinn. Síðustu jarðlífsaugnablik hans
leiddu það samt óvefengjanlega í Ijós, að þeir leyndust
í vitund hans.
Ég var um hríð nákunnugur manni einum, sem var
sannfærður um, að hann væri engum dulrænum hæfi-
’eikum búinn.Hann kvaðst harma það mjög, því að hann
hafði hinn mesta áhuga fyrir rannsóknum dularfullra
fyrirbrigða. Nokkru fyrir andlát hans fór að bera á því,
að hann yrði stundum var við návist einhverra þeirra
borgara annarra tilverusviða, sem vér að jafnaði ekki
sjáum. Þegar þetta kom fyrir, gekk hann ævinlega úr
skugga um ,það, að ekki hefði verið um jarðneska menn
að ræða. Undir andlát hans fór meira að bera á þessu