Morgunn - 01.06.1961, Blaðsíða 74

68
MORGUNN
ar hann var spurður. Hann sagði, að í þessu ástandi opn-
uðust sér líkamir hinna sjúku. Hann kvaðst sjá hvert ein-
stakt líffæri út af fyrir sig, en væri eitthvert líffærið sjúkt,
kvaðst hann sjá það eins og hulið dökkum skugga. Þannig
gat hann bent á, hvar sjúkdómurinn lægi.
Fleira bar fyrir „andaauga" Davies á þessum kynlegu
ferðum. Hann kvaðst svífa í loftinu til áfangastaðarins og
sjá þá jörðina langt fyrir neðan sig gegnsæja og iður henn-
ar opin. Sumir töldu þetta hreinan fábjánaskap. Öðrum
fannst girnilegt til fróðleiks að spyrja Davies og fá að
fræðast um reynslu hans.
Þessar staðreyndir eru síðan kunnar frá allmörgu sál-
rænu fólki, en voru mönnum flestum alger nýlunda, þegar
fréttir bárust út af Davies.
Nú tók við annar enn kynlegri áfangi í lífi Davies, og
frá honum segir hann allgreinilega í sjálfsævisögu sinni.
Hann segist beinlínis hafa verið knúinn einhverju ómót-
stæðilegu, ókenndu afli til að flýja bæinn, sem hann bjó í,
og leita einveru uppi í fjöllum. Um það er hann að sjálf-
sögðu að mestu einn til frásagnar, hvað gerðist þar. Hann
staðhæfir að í einveruna hafi komið til sín tveir virðulegir
menn og að þeir hafi veitt sér merkilega fræðslu í læknis-
fræði og siðfræði. Síðar tjáðist hann vita öruggri vissu,
eftir vitranaleiðum, að þessir menn hafi verið þeir Galen,
forngrískur læknir, og sænski sjáandinn og spekingurinn
Swedenborg. Þetta var í fyrsta skipti, sem hann taldi sig
hafa samband við framliðna menn.
Eftir þetta kvaðst hann finna æðri krapta byltast í sér,
og þegar hann var spurður í dásvefninum um vandasöm
úrlausnarefni, tók hann ævinlega að svara sömu orðum:
„Ég mun svara þessu í bókinni minni“.
Þegar hann var á 19. ári, fannst honum tíminn vera til
þess kominn, að hann tæki að skrifa bókina. Þegar hér var
komið hafði læknirinn Lyon tekið að sér að dáleiða hann,
og presturinn W. Fishbough hafði fengið á honum hinar
mestu mætur. Þessir tveir menn fóru nú með Davies til