Morgunn - 01.06.1961, Blaðsíða 48

42
M 0 R G U N N
einnig af lífsins tré og éti og lifi eilíflega." í þriðja lagi
er sú skoðun, sem einnig bryddir á í syndafallssögunni,
að paradísarsæla mannsins hafi blátt áfram verið í því
fólgin, að hann þá stóð á þroskastigi dýrsins, lifði aðeins
hinni líðandi stund og gerði engan greinarmun góðs og
ills í siðrænum efnum, fremur en skepnan, heldur aðeins á
hinu hvað var honum líkamlega þægilegt eða óþægilegt.
Ógæfa mannanna, synd þeirra og þjáning hafi fyrst hafizt,
er þeir komust á það þroskastig að greina á milli þess
rétta og ranga og öðlast það tímaskyn, er skipti ævi þeirra
í fortíð með minningum þess liðna, nútíð með ábyrgð og
skyldum líðandi stundar og framtíð með vonum eða kvíða
þess ókomna og vissunni um dauðann, sem hið hinsta
takmark, sem ekki yrði um flúið. Hér skal ekki rætt um
þessar skoðanir hverja fyrir sig. Það yrði of langt mál og
flókið til þess að rekja hér. En þess er rétt að geta hér,
að þessar skýringar á glötun paradísar og trúin á, að
mennirnir hafi upphaflega verið fullkomnari og betri en
nú, koma ekki fram þegar á morgni sögunnar. Þessu gera
menn sér ekki grein fyrir fyrr en þeir eru komnir alllangt
áleiðis á þroskabrautinni og orðnir verulega hugsandi ver-
ur. Þá fyrst fara þeir að finna til ógæfu sinnar, ófullkom-
leika og syndar. Og hvers vegna? Vegna þess að þeir eiga
og varðveita í sál sinni hugsjón fullkomleikans og þrá ó-
dauðleikans, finna reginmun á því sem þeir eru og hinu,
sem þeir ættu að vera. Og þetta er í senn ógæfa mannsins
og hans miklu forréttindi og stórkostlega von. Og svo
raunveruleg verður mönnunum fullkomnunar -og eilífðar-
hugsjónin að þeim virðist að maðurinn hafi hlotið að hafa
átt hana í raun og veru þegar í upphafi. Og máske er ein-
mitt þetta, þegar dýpra er skoðað, ein allra sterkasta og
veigamesta sönnunin fyrir eilífðareðli mannsins og þá um
leið lífinu eftir líkamsdauðann.
Með þetta í huga, skulum við nú hlusta á hina gömlu
sögn.
Fyrir örófi alda stálu guðimir guðdómseðli eða guð-