Morgunn - 01.06.1961, Síða 82

76
MORGUNN
bundið, að fá hana mér til hjálpar, þ. e. a. s. líkama mín-
um í rúminu. Ég sá, að hún brá sér fram úr rúminu, hljóp
út að glugganum og opnaði hann, eins og hún væri að fram-
kvæma síðustu óskir sjálfs mín áður en ég gerði henni þó
aðvart. Því næst sá ég hana fara út úr herbergi sínu, koma
inn í herbergi mitt og fálma sig áfram þangað, sem líkami
minn lá. Það var eins og snerting hennar ylli því að hið
andlega sjálf mitt hvarf aftur til bústaðar síns, inn í lík-
amann. Ég vaknaði nú með skrælþurrar kvei’kar, verki í
gagnaugunum og örðugan andardrátt. Mér fannst eins og
hjartað ætlaði að springa í brjósti mér.
Ég get fullvissað þig um það, lesandi góður, að fram að
þessum tíma hafði ég hvorki heyrt spíritiskra fyrirbrigða
getið né um vitaða tilvist utan jarðneska líkamans. Það er
því algerlega útilokað, að hér hafi getað verið um að ræða
sjálfskapaða ímyndun mína.
Um draum getur ekki heldur verið að ræða. Mér er full-
ljóst, hve endurminningar mínar frá þessari einkennilegu
reynslu eru gjörólíkar endurminningum mínum úr draum-
um, og hve skynjun mín þaraa var á allt annan veg. Sann-
leikurinn er sá, að er ég rif ja upp þessar skýru endurminn-
ingar frá þessari reynslu minni utan líkamans, þá bregður
þar hvergi fyrir því óljósa kenndarskyni, sem einkennir
skynjanir manna á mörkum veruleika og óveruleika og
allir þekkja úr draumlífinu.
Og ennfremur vil ég taka fram, að aldrei hefi ég átt eins
skýra meðvitund um persónulega tilvist mína eins og ég
átti þama, þegar ég var utan jarðneska líkamans.
Ég spurði móður mína ýtarlega, rétt eftir að þetta kom
fyrir. Hún staðfesti, að hún hefði fyrst opnað gluggann á
sínu herbergi, því að sér hefði fundizt hún sjálf vera að
missa andann, áður en hún kom mér til hjálpar. Sú stað-
reynd, að ég hafði séð athafnir hennar gegn um vegginn
samtímis því, að líkami minn lá meðvitundarlaus í rúm-
inu, útilokar algerlega tilgátuskýringuna um ofsjónir og
martröð.