Morgunn - 01.06.1961, Blaðsíða 26

20
M O R G U N N
legt við látna menn, sýndist sumum augljóst, að hér
hefði látinn maður fundið upp viturlega og snjalla að-
ferð til að gera fjarhrifatilgátuna að engu. Aðrir kusu
að aðhyllast þá tilgátu, að undirvitund eins miðilsins
hefði fundið upp þessa óvæntu aðferð. Og þar sem einn
miðlanna, ungfrú Verrall, mikil lærdómskona, bjó einmitt
yfir þeim lærdómi og þeirri þekkingu í klassískum fræð-
um, sem fram kom í víxlskeytunum, gerðu menn sér í
hugarlund, að með fjarhrifum hefði hún orkað á hina
miðlana. En þeir, sem þessa skýringartilgátu aðhylltust,
komust í mikinn vanda, þegar ungfrú Verrall dó og víxl-
skeytin með sömu einkennum héldu stöðugt áfram að
berast þrátt fyrir það. Var ungfrú Verall þá ennþá
starfandi eftir að hún var dáin! spurðu menn.
Þessi tegund sönnunargagna, víxlskeytin, varð loks til
þess að sannfæra Sir Oliver Lodge eftir áratuga langar
rannsóknir hans og djúptæka þekkingu á málinu, sann-
færa hann um það, sem hann boðaði síðan og meðal annars
úr forsetastóli Hins konunglega Brezka vísindafélags, að
með eins miklum rökum og menn krefðust um vísinda-
legar sannanir yrði að telja sannað, að samband við fram-
liðna menn væri mögulegt.
Balfour lávarður, hinn víðkunni forsætisráðherra Breta,
var um langt skeið félagi Brezka Sálarrannsóknafélagsins
og einn hinna allra íhaldssömustu og ófúsustu til að ganga
inn á, að miðlaskeytin gætu stafað frá látnum mönnum.
En einnig hann smásannfærðist og í ritgerð í bókinni The
Ear of Dyonisius segir hann eftir langan rannsóknaferil
og miklar efasemdir einmitt um víxlskeytin þetta:
„Ósjálfráð skrif, sem vér eigum að þakka nokkrum rit-
miðlum, þar sem helztar má nefna ungfrú Verrall og frú
Willett, ná nú mörg ár aftur í tímann, og þau verður að
íhuga sem samfasta heild. Löng og fyrirhafnarsöm rann-
sókn á þeim, sem ég hefi haft með höndum, hefir hægt en
örugglega komið þeirri sannfæring inn í mig, að margt
j