Morgunn - 01.12.1975, Blaðsíða 35

SVEPPURINN HELGI
137
inu á athugasemda-blokk sína á hollenzku. Er ég síðar lét þýða
þetta, þá komst ég að raun um, að hér var um forspá að ræða.
Eitt atriði fjallaði þannig um persónulegt atvik, sem átti að
eiga sér stað sjö mánuðum síðar, samkvæmt þeirri dagsetningu,
sem hann skrifaði niður. Án þess að ég lýsi því atviki, fullyrði
ég, að þessi forspá rættist nákvæmlega.
Þegar Pétur vaknaði, beið ég þess að hann tæki fyrr til máls,
en sjálfur hafði ég ekki orðið fyrir neinuni athyglisverðum
áhrifum af amanita muscaria. Ég hafði einungis athugað Pétur
Hurkos gaumgæfilega undanfamar þrjár klukkustundir. Pétur
horfði fyrst á mig og spurði síðan undrandi hvað klukkan væri.
Ég sagði honum að klukkan væri eitt um nótt.
„Ætlarðu að segja mér, að ég hafi setið héma síðan klukkan
tíu?“
„Já,“ svaraði ég, „Þú hefur setið á þessum stað hreyfingar-
laus í þrjár klukkustundir."
„Hvernig getur það verið?“ sagði hann. „Slíkt hefur aldrei
hent mig fyrr á ævinni.“
„Pétur,“ sagði ég, „ég veit ekki hvemig á því stendur. Það
eina, sem ég get sagt þér er, að það gerðist. Segðu mér, hvað
kom fyrir þig á þessu tímabili?“
Nú loks virtist Pétur vera farinn að gera sér fulla grem fyrir
því hvar hann var staddur og hvað hann var að gera.
„Andrija,“ sagði hann, „ég hef séð hluti, sem ég er viss um
að ég gæti ekki lýst fyrir þér, þótt ég hefði milljón ár til þess.
Ég var ekki héma í þessari stofu. Ég veit ekki hvar ég var. En
ég var á einhverjum fjarlægum stað ólýsanlega fögrum. Litir
og lögun þess, sem ég sá, er hafið yfir allar lýsingar. Ég get
einungis gefið þér óljósa hugmynd um hvað ég sá með þvi að
segja þér að mér finnst allt hér í samanburði við það viðbjóðs-
legt og hryllilegt. Mér finnst svo ljótt hérna, að ég vona að þú
þurfir ekki að láta mig neyta sveppsins of oft: ég kynni að vilja
ekki koma til baka.“
„Já, en Pétur,“ sagði ég, „það er erfitt að trúa þessu. Ég gat
ekki betur séð en þú sætir bara þama sofandi, þótt augu þín
væm galopin.“
9