Morgunn - 01.12.1975, Blaðsíða 23

SVEPPURINN HELGI
125
áni, á fimmtugsaldri, og talaði hann spænsku ágætlega. Hann
hét Filemón. Yfirbragð hans var vingjamlegt, svo ég lét klyfu
ráða kasti. Ég hallaði mér fram fyrir borðið og spurði hann al-
varlegur á svip, hvort ég mætti tala við hann í trúnaði. Forvitni
hans vaknaði strax og hann bað mig að leysa frá skjóðunni.
„Viljið þér,“ sagði ég þá, „hjálpa mér til þess að komast að
leyndardómi hinna heilögu sveppa?“
Er Filemón hafði náð sér eftir undrunina, sagði hann bros-
andi, að ekkert væri auðveldara. Bað hann mig eiga leið hjá
húsi sínu, sem var í útjaðri þorpsins um ,,siesta“-leytið.1)
Við Allan komum þangað um nón. Hús Filemóns stend-
ur utan í fjallshlíð og liggur stígur upp með húsinu öðrum
megin, og er hann á hæð við efri hæð hússins, en hinum megin
er djúpt gil. Filemón fór þegar með okkur niður í gilið og sýndi
okkur hvar hinir helgu sveppir uxu í víðum hreiðum. Er við
höfðum tekið ljósmyndir af þeim, tíndum við talsvert af þeim
í pappaöskjur og stauluðumst síðan másandi upp úr gilinu í
rökum steikjandi hita síðdegisins. En Filemón gaf okkur ekki
færi á að hvílast, því liann fór nú með okkur hátt upp í fjalls-
hlíðina, til þess að við gætum kynnzt curandera, konunni, sem
stjórnaði helgiathöfn hinna heilögu sveppa. Hún var venzla-
maður hans og hét Eva Mendez; hún var curandera de primera
categoria, þ.e. fyrsta flokks í sinni grein, una Senora sin
mancha, flekklaus kona. Við hittum hana í húsi dóttur sinnar,
er hefur sama starf með höndum. Eva hvíldist á mottu á gólf-
inu eftir athöfn síðast liðins kvölds. Þetta var miðaldra kona og
lágvaxin, eins og Mixetecomenn eru, en í svip hennar og yfir-
bragði var einhver sálræn göfgi, sem við strax veittum athygli.
Það sópaði að henni. Við sýndum þeim mæðgum nú sveppina,
sem við höfðum tínt. Þær voru stórhrifnar af þvi hve ferskir og
fallegir þeir voru. Með aðstoð túlks spurðmn við þær, hvort
þær vildu stjórna fyrir okkur helgiathöfn þá um kvöldið, og
játtu þær því.
*) Svo kalla menn þar suðurfrá þann hluta dags þegar heitast er og
hvílast þá, því illmögulegt er hvort eð er að vinna fyrir hita.