Morgunn - 01.12.1975, Blaðsíða 12

114
MORGUNN
Æskuvinirnir voru þá horfnir inn fyrir tjaldið. Hann var
mikill einstæðingur.
Þá er illa ef íslenzk þjóð hirðir ekki um arfinn sem Dr. Helgi
Péturss eftirlét henni. En hver vekst upp til að safna dreifða
bókmenntagullinu hans?
n.
Þeir menn, sem skyggnigáfu hafa á háu stigi, sjá margt
það, er við hinir sjáum ekki. En ekki er mér kunnugt um
dæmi þess, að einn eða neinn hafi séð neitt utan þeirra þriggja
víðerna, er við þekkjum og teljum okkur hrærast í. Þó er hezt
að láta liggja milli hluta sýn (eða sálför) Páls postula (2 Kor.
12. kap.), en víst hefir hún verið stórkostleg. Óyggjandi ætla
ég það samt, að jafnvel þeim mönnum, er stórkostlegasta hafa
skyggnigáfu, muni koma algerlega á óvart sú sýn, er við þeim
blasir þegar næsta tilverusvið opnast þeim við líkamsdauð-
ann. Ég vil taka hér til stuðnings máli mínu tvo dæmi, sem
hæði eru örugglega vottfest. Enska skáldið Thomas Hardy
hafði mikla dulargáfu, en varðaðist að ræða um hana við aðra
en sína mestu trúnaðarvini, og ekki nægði hún til þess að
losa hann með öllu við efasemdir um framhaldslífið — ekki
fremur en Svartiskóli Indriða losaði Guðmund Hannesson við
sömu efasemdirnar. Ef ég skildi hann rétt, var hann efunar-
maður til æviloka. „Þetta gerðist, en við vitum ekki hvemig
það gerðist“, voru hans orð. Þegar Hardy lá banaleguna (sem
raunar gat ekki kallast lega), sat Eva Dugdale mágkona hans
í stofunni til hliðar við svefnherbergi hans og hafði dyrnar
milli herbergjanna opnar, til þess að geta á augabragði komið
til hans er hann þyrfti á einhverju að halda. Hann lá á bakið
í rúmi sínu. Allt i einu kallar hann: „Eva, Eva, hvað er
þetta?“ Hún brá við og rauk inn til hans, en hann var þá
að taka andvörpin og horfði út í loftið, en var vitanlega bú-
inn að missa málið. Hvað hann hafði séð, sem olli undrun
hans skyndilegri, getum við að vonum ekki sagt, en fyrir vist
eitthvað alveg óvenjulegt. Ekki er önnur tilgáta líklegri en sú,
að það hafi verið nýja sviðið sem nú blasti við.