Morgunn - 01.12.1975, Blaðsíða 59

BHAGAVAD GITA
161
hins daglega lífs, almennt séð, sé vart að hafa úr öðrum átt-
um. Grundvallarstefnan í ljóðunum er sú, að gera manninum
starfið og lífsbaráttunaorrustu lífsins — bærilega og þrosk-
andi; að sætta hann við mótsagnir þess og andstæður, sem
fyrir hann ber á lífsgöngunni; og færa honum árangur af
þeirri skólagöngu, sem barátta lífs hans er, — séð frá æðra
sjónarmiði. Er ekki úr vegi að segja það með öðrum orðum,
að meginviðleitnin í kenningum Bhagavad Gita sé sú, að
útskýra frá ýmsum hliðum og undirstrika með áhrifaríkum
hætti hvert grundvallar gildi starfið hefir fyrir manninn; að
undirstrika lífsgildi starfsins; að sýna fram á hvernig Drott-
inn talar við sál hans i lífinu í gegnum lífsreynzluna, sem
tengd er við hin ytri störf; hvernig hin ytri lífsfyrirbæri og
reynzla geta hjálpað manninum til að opna andleg augu sín,
ef hann fýsir að sjá. — Og þetta er þannig framsett, að mað-
urinn kemst vart hjá að meðtaka grundvallaratriði lífsins og
lífsgildisins: hin trúarlegu viðhorf, og þannig öðlast mögu-
leika til að ná andlegum vexti og þroska, ef hann fyrir ein-
læga þrá eftir að þekkja sannleikann, nær að skynja það hvað
athafnir hins ytra lífs hans búa í rauninni yfir miklum og
djúpstæðum leyndardómum. — Honum er sýnt fram á það
með ljósum og yfirgripsmiklum hætti, hverja möguleika hann
hefir til óendanlega þýðingarmikils ávinnings í lífi sínu, með
réttum og víðtækum skilningi á framkvæmd skyldustarfa
sinna í lífinu, gagnstætt því að hrökklast undan þeim á flótta
og láta þau brjóta sig niður þannig að lífsreynzlan verði þján-
ing og kvöl, sem streitan, hinn mikli hölvaldur vestrænnar
menningar, er samnefnari fyrir nú á tímum.
Háleit sjónarmiS, skjldan, sefun þjáningar, ódaiÆeikinn.
Sé nú athyglinni beint að heildarmyndinni, sem ljóðin
raunverulega draga upp, með hinum mikilfengilega ramma
sem skáldið setur eða dregur um sjónarspil lífsins, eins og
áður er að vikið, þá blasa við oss í þessari framsetningu ný