Morgunn - 01.06.1977, Síða 8

6
MORGUNN
Þú hugsar nú sífellt um sjálfan þig og hið óbætanlega tjón,
sem þii hefur orðið fyrir; en það er þó engan veginn eina
hryggðarefnið. Sorg þín verður sárari vegna óvissunnar um
afdrif eða líðan vinar þíns; þú vonar heitt og innilega, að
honum líði vel; en þú veizt ekki annað en að hann er horfinn.
Og þegar þú kallar og andvarpar, fær þú ekkert svar. Þú verð-
ur því gagntekinn af sorg og kvíða, er draga ský fyrir sólina,
sem aldrei gengur til viðar.
Það er því eðlilegt, að þér finnist harmur þinn þungbær.
% sem rita þetta, skil mjög vel tilfinningar þínar og hug-
arástand, og hjarta mitt er fullt hluttekningar með öllum
þeim, sem syrgja eins og þú. En ég vona, að mér auðnist að
gera meira en votta þér samhryggð mína; -—■ vona, að ég geti
veitt þér hjálp og huggun; því sú huggun, sem ég hef á boð-
stólum, hefur verið veitt körlum og konum þúsundum saman,
og hví skyldir þú ekki geta orðið slíkrar huggunar aðnjótandi?
Ég veit, að þú munt segja sem svo, að þú örvæntir allrar
hjálpar og huggunar.
Þér ætti þó að geta veitzt bæði huggun og von, sökum þess,
að harmur þinn er að miklu leyti sprottinn af misskilningi.
Þér verður margt það að hryggðarefni, sem hefur ekki átt
sér stað. Og er þér hefur skilizt, hvaða breytingar dauðinn
gerir á högum manna í raun og veru, mun harmur þinn og
söknuður verða minni.
Ég geri ráð fyrir, að þú munir segja, að það sé þó engum
efa bundið, að ástvinur þinn sé látinn, og ég megni ekki að
veita þér hjálp eða huggun, þar sem ég geti ekki vakið hann
aftur til lífsins.
Það er að vísu eðlilegt, að þú skoðir þetta þannig; ég vil þó
biðja þig að hafa þolinmæði stutta stund, og reyna að gera
þér ljósa grein fyrir þremur mikilsvarðandi atriðum, sem ég
vil skýra þér frá, fyrst í örfáum orðum og síðan nokkru ná-
kvæmar; og fara þá út í einstök atriði:
Þú hefur í fyrsta lagi ekki misst ástvin þinn i raun og veru.
Frá þinu sjónarmiði er ástvinamissirinn að vísu engum efa
bundinn, en ég vil fá þig til að líta á hann frá öðru sjónar-
i