Morgunn - 01.06.1977, Qupperneq 9

TIL SYRGJANDI MANNA . .
7
miði. Sorg þín er að miklu leyti sprottin af þekkingarskorti
á hinum órjúfanlegu lögmálum náttúrunnar. Vildi ég því
mega vísa þér veginn til þekkingarinnar í þessum efnum, —
skýra þér frá nokkrum einföldum sannindum, sem þú gætir
svo sjálfur íhugað síðar.
1 öðru lagi þarft þú ekki að bera neinn kvíðboga fyrir líðan
eða kjörum vinar þíns eða vera i nokkurri óvissu. Lífið eftir
dauðann er enginn leyndardómur framar. Það er til heimur
„handan við gröf og dauða“, og í honum ráða sams konar
náttúrulögmál og hér á jörðu. Heimur þessi hefur verið rann-
sakaður eins vísindalega og sá, er vér lifum í nú sem stendur.
Og í þriðja lagi mátt þú ekki fyrir nokkurn mun sökkva
þér niður í sorg eða hugarvíl, því að harmur þinn veldur ást-
vini þínum sársauka. Og, ef þú gætir skilið, hver hreyting
hefur orðið á högum ykkar, mundir þú ekki syrgja fram-
ar.
Þér sýnist þetta, ef til vill, eintómar staðhæfingar, og ekki
annað. En mætti ég spyrja: Á hvaða grundvelli hvílir þín eig-
in trú, hver svo sem hún er? Þú segir, að þú hafir þá trú, sem
þér hafi verið kennd, og það sé ahnennt talið víst, að hún
sé reist á orðum og ummælum heilagrar ritningar, og þessa
trú hafi menn almennt nú á tímum. Ef þú gætir losað þig við
alla hleypidóma, mundir þú komast að þeirri niðurstöðu, að
hún byggist einnig á staðhæfingum. Hinar ýmsu kirkjudeild-
ir halda fram kenningum, sem koma i bága hver við aðra.
Orð og ummæli helgiritanna eru skýrð og skilin á ýmsa vegu.
Trú manna nú á tímum hvilir ekki á óhagganlegum þekk-
ingargrundvelli, heldur á þvi, sem þeim hefur verið kennt og
þeir hafa heyrt hjá öðrum. En dauðinn er allt of mikilvægur
atburður í lífi manna, til þess, að vér getum látið oss nægja
ágizkun eina eða óljósar trúarskoðanir. Vér verðum að vita
fyrir víst, hvað dauðinn er í raun og veru, og vissan verður
að hvila á vísindalegum rannsóknum. Þessar visindalegu rann-
sóknir hafa verið gerðar, og það er árangurinn af þeim, sem
ég ætla nú að skýra þér frá. Ég ætlast alls ekki til, að þú trúir
orðum mínum í blindni, heldur aðeins, að þú íhugir þau. Ég