Morgunn - 01.06.1977, Blaðsíða 75

/' STUTTU MÁLI
Reykjavík, 25. nóv. 1976.
Kæri Ævar Kvaran.
Eftir að hafa hlustað á erindi yðar mánudaginn 15. nóv.,
langar mig til að segja frá atvikum, sem ég sjálf hef reynt.
Ég kannast afar vel við þessi hugboð, eins og þér nefnduð
þau. Það er fátt, sem hefur skeð, að ég hafi ekki verið aðvöruð.
Annað mál er það, að ég hefi oft reynt að hrinda þeim frá
mér, þangað til þau urðu staðreynd og ekki umflúin lengur.
1 júlí 1961 var sonurinn norður á Löngumýri og dóttirin
ókomin frá sínu námi i Edinborg. Eg var ein heima og var
að hinkra við eftir Birni bónda í hádegismatinn og leit við
og við út um gluggann. Þar sem bíllinn var í viðgerð, vissi ég,
að hann kæmi gangandi eftir Selvogsgmnninum. Um leið og
ég sé hann koma, heyri ég sjálfa mig segja upphátt: „Ef ég
ætti nú aldrei eftir að sjá hann koma svona gangandi eftir
götunni“. Ég vissi að Björn var þreyttur, en að hann væri al-
varlega veikur hafði ekki hvarflað að mér. Hann veiktist í
ágúst og lézt 11. sept.
í júlí 1963 fór ég að Laugarvatni til hvíldar, og var ætlun-
in að dvelja þar í 10 daga. Dóttirin hafði þá lokið námi sínu
og var komin heim, en sonurinn var við vinnu í frystihúsi.
Ég naut hvíldarinnar og systkinin komu í heimsókn um helg-
ina. Svo er það einn morguninn, að á mig sækir einhver órói
og kvíði, og þrátt fyrir útiveru og göngur, sem oft hafa reynst
mér vel, get ég ekki losnað við þessa tilfinningu. Eftir há-
degið ágerist þetta og ég fer upp á herbergið mitt og legg
kapal, hafði oft gripið til þess eftir að ég varð ein. Ekkert
dugði. Þegar hér er komið, finnst mér endilega, að Björn vilji
koma til min einhverjum boðum, en ég get ómögulega skilið,