Morgunn - 01.06.1977, Side 26

24
MORGUNN
jafnaði stutta stund í öðrum heimi. Þau hverfa innan skamms
aftur til jarðarinnar og fæðast oft aftur út af sömu foreldr-
um. Á miðöldunum fundu munkarnir upp á því að telja mönn-
um trú um, að öll börn, sem dóu óskirð, væru að eilífu glöt-
uð. Skírnin er að vísu blessunarrík helgiathöfn, en hvemig
getur nokkur hugsandi maður trúað þvi i alvöru, að ef þessi
ytri athöfn færist fyrir, yrði breyting á hinum órjúfanlegu
lögmálum guðs eða að hinn kærleiksriki faðir breyttist við
það allt í einu í grimman og vægðarlausan harðstjóra?
Vér höfum nú aðeins minnst á, hvemig vér getum haft
kynni af ástvinum vorum, sem á undan eru famir, á meðan
vér sofmn. Það erum þá vér, sem komum til þeirra, en þeir
ekki til vor. En það er ekki svo að skilja, að þeir geti ekki
komið til vor. Þeir geta oft og einatt heimsótt oss, birzt með
sérstökum hætti, eins og á sér stað með sambandstrúarmönn-
um (spíritistum), þar sem hinir látnu geta gert sig svo lík-
amlega um stundarsakir, að vér getum séð þá (með líkamleg-
um augum) og þreifað á þeim. f riti mínu The Other Side
of Death er skýrt frá ýmsum dæmum, þar sejn látnir menn
birtast af sjálfsdáðum, og oftast í því skyui að biðja þá, sem
eftir lifa, að bæta úr einhverju, sem valdið hefur þeim kviða
og órósemi. Og þegar slikt kemur fyrir, ættu menn að reyna
að komast sem fyrst eftir þvi, hvað þeim liggur á hjarta og
uppfylla óskir þeirra, svo að þeir geti lifað í friði í hinum and-
lega heimi.
Ef þú hefur nú getað fallizt á það, sem ég hef sagt, hlýtur
þú að sjá, að þótt það sé í alla staði eðlilegt, að vér syrgjum
látna ástvini, þá er sorg vor eigi að síður sprottin af van-
þekkingu, og er það böl, sem bæta verður úr. Það er engin
ástæða til að syrgja þeirra vegna, því að þeir lifa nú miklu
sælla lífi en nokkru sinni áður. Og, ef vér hörmum, sökum
þess, að vér hugsum að þeir séu frá oss famir, þá hörmum
vér það, sem hefur ekki átt sér stað, því að þeir hafa aldrei
yfirgefið oss. Hins vegar er það sprottið af eigingirni, ef vér
hugsum meira um hið tímanlega tjón, sem vér höfum orðið
fyrir, en um það, sem þeir hafa unnið við það að fara héðan.