Morgunn - 01.06.1977, Síða 27

TIL SYRGJANDI MANNA . .
25
Vér verðum að kosta kapps um að verða ósérplægnir, og öll
ast ætti helzt að vera laus við alla eigingirni. Vér ættum fyrst
og fremst að hugsa um þá, en ekki um sjálfa oss, ekki hvað
við hefðum helzt kosið, heldur það, sem er þeim fyrir beztu
og flýtir fyrir framförum þeirra.
Þegar vér syrgjum og sökkvum oss niður í örvinglun, send-
um vér út frá oss svört ský og þungbúin, sem umkringja þá á
alla vegu, því ást þeirra og hluttekning í kjörum vorum gerir
þá næma fyrir hinum skaðlegu áhrifum. Vér ættum því öllu
heldur að nota það tækifæri, sem vér höfum, til þess að hjálpa
þeim, í staðinn fyrir að stemma stigu fyrir framförum þeirra.
En til þess þurfum vér bæði á stillingu og fórnfýsi að halda.
Vér verðum að venja oss á að gleyma sjálfum oss, og hugsa
aðeins um að hjálpa þeim, að svo miklu leyti sem í voru valdi
stendur. Allar hugsanir vorar og tilfinningar hafa áhrif á þá,
og þess vegna ættum vér að forðast að láta daprar hugsanir
eða harmþrungnar ná til þeirra.
Og þar eð allar líkur eru til, að þeir láti sér mjög annt um
líðan vora, þá ættum vér að reyna að vera ánægðir með lifið
eða að taka að minnsta kosti því mótlæti, sem að höndum ber,
með hugarró og stillingu, til þess að sannfæra þá um, að þeir
þurfi ekki að bera neinar áhyggjur vor vegna. Og, ef þeir hafa
ekki getað aflað sér þekkingar á lífinu eftir dauðann, á meðan
þeir lifðu hér í heimi, þá ættum vér ekki að bíða með að afla
oss slíkrar fræðslu, svo vér getum þá sjálfir veitt þeim hana
þær stundir sólarhringsins, sem vér erum hjá þeiin. Og þar
sem hugsanir vorar og tilfinningar vekja oft sams konar hugs-
anir hjá þeim, verðum vér að sjá um, að vér hugsum helzt
ekki um annað en það, sem getur orðið þeim til gleði og hug-
hreystingar.
Reyndu að sjá eining lífsins í öllu og alls staðar. Guð er
einn og allir eru eitt í honum. Og, ef vér fáum komið auga á
hina eilífu og órjúfanlegu eining kærleikans, hlýtur sorg vor
að hverfa. Vér skiljum þá, að hvort heldur sem vér og ást-
vinir vorir lifum eða deyjum, þá erum vér drottins, og að „í
Honum lifum, hrærumst og erum vér“. Sorg vor á rót sina að