Morgunn - 01.06.1977, Síða 31

ÓLAFUR TRYGGVASON HUGLÆKNIR
29
sig og samfélagið. Hann naut ekld mikillar skólagöngu, en
varð sannmenntaður af sjálfsnámi og íhugun. Skáldskapur,
einkum ljóð, urðu honum lifandi uppspretta yndis og örvunar.
Meðfædd réttlætiskennd knúði hann til samstarfs við fram-
sæknar félagsmálahreyfingar, þátttakan efldi hjá lionum rök-
hugsun og mælsku. Hann vanrækti ekki hið veraldlega, þó
hann þjónaði guðunum án undanbragða.
Ólafur var kominn um sextugt, er hann fór að skrifa bækur,
en hann kom fram sem fullveðja ritliöfundur strax með fyrstu
bók sinni. Hann flutti einnig mikinn fjölda erinda og mun
það sannmæli, að hann hafi vart um það efni fjallað, sem
ekki vakti óskipta athygli þeirra, er hlýddu, og gildir það sama
um bækur hans. Ólafur var maður sístarfandi, en aldrei var
hann svo önnum kafinn, að hann væri ekki reiðubúinn að
ganga frá verki til að liðsinna sjúkurn og sorgmæddum, annað-
hvort með persónulegri snertingu eða helga þeim hugleiðslu-
shrnd úr fjarska. Þessi þjónustustörf í anda Krists stundaði
hann lengst af ævi, og hin síðari ár hafði hann opna lækninga-
stofu og viðtalstíma eins og læknir og það með óvefengjanleg-
ur árangri.
Ritstörf Ólafs féllu eðlilega að því hlutverki, er hann hafði
tekið við i lífinu, að líkna og fræða. Bækumar samanstanda
af ritgerðum að mestu nema ein, sem er skáldsaga, er sýnir,
hvernig skilningur, ástúð og umburðarlyndi sigra hverja raun.
Og hann segist skrifa bækur vegna þess, að hann þekki svo
mikið af angist og ógæfu, en einnig þá lýsandi leiðtoga, er
bendi á bjartari leiðir. Hann gaumgæfir mjög orð Krists,
rekur þau og útskýrir og telur, að hver, sem leiti hjálpar hans,
fái hana, og hver, sem hugfesti kenningu hans, sé á réttum
vegi til lífshamingju. En Ólafur var maður frjálslyndur og
kreddulaus. Hann fagnaði hverri nýrri kenningu og uppgötv-
un, er benti til farsældar mannanna barna. Hann fylgdist vel
með sálarrannsóknum og dulfræða, og hin nýju sannindi, er
upplukust með „atómöld“ í eðlis- og rafeindafræðum, urðu
lionum tæki til sönnunar kenninga sinna um einingu alls.
Hann var svo heppinn að lifa þá tið, er sjálfir dýrkendur efnis-