Ný saga - 01.01.1991, Qupperneq 7

ÓSTJÓRNLEG LOSTASEMI KARLA Á FYRRI TÍÐ
Forboöiö kynlif! Spænskir embættismenn og indíánakona.. Hvaö veldurþviaö
oft á tiöum tekst körlum ekki aö hemja kynhvöt sína?
að slíkt „holdlegt óeðlis
samræði" manna og skynlausra
skepna væri óþekkt í
sakalögum landsins og þekktist
aðeins af sögum einum: „Æra
er það íslandi, að saga þess
aldrei enn sýnt hefur, neinn svo
stórbrotlegan hér orðið hafa, hjá
því, sern þvílíkt ber oftar við í
öðrum löndum." Benti hann
sérstaklega á Noreg, en þar
voru þrír karlar dæmdir til
dauða fyrir „bestiulega sam-
lögun“ á árinu 1819. Eitt tilvik
er þó þekkt úr annál
Flateyjarbókar frá lokum 14.
aldar. Þar segir frá Birni
nokkrum „er kenndist að hann
heföi legið með tveimur kúum.
Var hann kviksettur en kúnum
sökkt fyrir sjóvar hamra.“ Þetta
var árið 1357 og hafði enginn
viðurkennt annað eins áður
„svo menn myndu." Ekki er
heldur vitað til að þetta hafi
gerst síðar. Að þessu leyti voru
íslenskir karlar því mildari í
háttum en karlar annars staðar.
í návist kvenna voru ástríðu-
öfgar karla á íslandi aftur á móti
jafn miklar og meðal
óhömdustu karla erlendis.
Isidro Bonifacio Pena og
aðrir karlar sem lögðust með
skepnum stinga í stúf í þeim
skilningi að kynhvöt þeirra átti
sér ekki erindi við neitt sérstakt.
Strangt tekið var hún blind.
Kvendýr varð fyrir valinu vegna
þess að það var við hendina.
Kynhvötin ólgaði tryllt og varð
að fá útrás þá og jregar. Karlar
sem nauðguðu dætrum sínum
höfðu hins vegar, að vænta má,
flestir leitt að því hugann áður.
Tiltekin kona varð hiö rnyrka
viðfang girndarinnar. Siðari
sagan frá Mexíkó varðaði feðgin
og má ímynda sér að Juan
Pedro hafi verið í sömu sporum
og Humbert Humbert í
skáldsögunni Lolítu (1955) eftir
rjgþpkpv. Humbert liugsgðj unt
dótturina á meðan hann svaf
hjá móðurinni og velti jrví fyrir
sér vikum og mánuðum saman
hvernig hann gæti farið að því
að komast yfir hana. Það tókst
að endingu á liótelherbergi eftir
að móðirin fórst undir bíl. Um
slíkar nauðganir feðra á dætrum
sínum eru ótal dærni hérlendis.
Játning Bjarna Ólasonar á
Hvassafelli haustið 1480 um
samræði viö Randíði dóttur sína
jafnast á við hvað sem er, þar á
meðal árás Juan Pedro á dóttur
sína, enda kenndu báðir
djöflinum um: „í annan tíma eftir
fjandans áeggjan seinna sagðist
liann hafa borið sig að liggja
með henni jrá hún var 14 vetra
gömul, og sagðist jrá ei getaö
hafa fyrri en hann hefði rýmt
hennar getnaðarlim með sínunt
tveimur fingrum. Sagðist hann
|}á hafa legið með henni
líkamlega með sínum getn-
aðarlim, so hann hefði komiö
inn til hálfvegis, en þá aö
honum kom líkamans fýstin, jrá
sagðist hann hafa gefið út sinn
líkamans losta í sinn lófa. Sagðist
hann þetta skemmdarverk gjört
hafa fjórum sinnum með henni
nteð fyrr sagðri aðför, en so oft
upp frá því fullkomlega henni
innan holds verið hafa að hann
myndi það ei, og ávallt hafa
kastað sínum losta burt í sinn
lófa. Var hann þá eftir spurður
því hann hefði þessa skamm
gjört, en hann svaraði að hann
vildi ei að barngetnaður mætti
af verða“ Engum sögum fer af
áliti Randíðar á þessum aðförum
Kvendýr varö fyrir
valinu vegna
þess aö þaö var
viö hendina.
Kynhvötin ólgaöi
tryílt og varö aö fá
útrásþá og
þegar.
I návist kvenna
voru ástríögöfgar
karla á Islandi
aftur á móti jafn
miklar og meöal
óhömdustu karla
erlendis.
5