Vera - 01.10.2002, Blaðsíða 20

/J Karlmennska í kreppu
Stöðugt birtast okkur rannsóknir og greinar þess efnis að karl-
menn séu í raun óþarfir fyrir afkomu mannkynsins. Vísinda-
menn greina frá því að einungis þurfi örfáa karlmenn til að
konur geti fjölgað sér á tímum hátækninnar. Á sama tíma ber-
ast ýmis kvenhormón út í náttúruna sem draga úr fjölda karl-
dýra. En hver er hinn félagslegi þáttur á bakvið þessa þróun?
Eru karlmenn að verða óþarfir á tímum tækninnar?
Björn: Eg ætla nú aldeilis að vona ekki. Við fáum sjaldan að
Björn: Ég ræði þetta oft við vinin^
en við erum „macho" gæjar, erum
í útivist, jaðarsporti, klettaklifri
og slíku. En við erum mjög blíðir •
hjartanu og skilgreinum okkur
sem rómantískara kynið sem þré,r
ást og umhyggju.
gott og að í grundvallaratriðum sé
enginn munur á kynjunum. Eg er
fylgjandi jafnrétti kynjanna á öll-
um sviðum.
Konur gera oft út á það að þær
séu taldar óæðri kynstofn. Eg hef
aldrei haft áhuga á einhverjum
„þjónustukonum", það á ekki við
mína skapgerð og mitt uppeldi. Eg
skil ekki þegar umræða um jafn-
rétti gerir ráð fyrir því að við karlmenn séum fulltrú-
ar allra skítakallanna, karlmanna sem vilja helst gift-
ast og búa með ambáttum sínum. Eg hef aldrei haft
áhuga á því. Eg finn það með mig og mína félaga að
við erum orðnir dálítið þreyttir á þessu. Þreyttir á
því að vera fulltrúar alls þess illa og þess sem miður
fer í íslenska karlstofninum. Af hverju þarf að tala
um karla eins og þeir séu allir eins? Eg vil ekki bera
ábyrgð á einhverjum perrum.
heyra hve yndislegar og skemmtilegar verur við karlmennirnir
erum. Það væri ekkert gaman án okkar, t.d. ef við værum bara
sæðisgjafar. Eg er alinn upp með mjög sterkum konum. Þær
voru aðal mótorinn í minni fjölskyldu, ekki bara mamma og
systur hennar, heldur líka amma og langamma. Langamma
mín, sem var lasin í fimmtán ár, stýrði öllu batteríinu úr rúm-
inu með harði hendi og mjúkri. Ég hef tröllatrú á því hvaðan
maður kemur og ég segi alltaf að konur í mínu umhverfi voru
mjög öflugar. Ég færi aldrei að líta á þær öðruvísi en sem jafn-
Arnar: Já, ég verð líka var við þetta. Mér finnst að í
staðinn fyrir að samþykkja þann mun sem er á kynj-
unum, því það er augljós munur, sé fólk að reyna að
draga úr þessum mun. Við getum aldrei orðið eins,
við verðum að gera okkur grein fyrir þeim mun sem
er á kynjunum og er ekki hægt að breyta. Hins vegar
er jafnrétti alveg nauðsynlegt.
ingja.
Ég var tvítugur 1975 þegar öll jafnréttisbaráttan fór af stað
og þá voru allar stelpur á kafi í þessu. Ég hafði mikinn áhuga á
Dagbjört: En hvernig hefur kvenréttindabaráttan
haft áhrif á karlmenn að ykkar mati? Má eitthvað
betur fara?
þessum málefnum en svo kom þessi bylgja þar sem konur
þurftu að skilgreina sig sjálfar. Ég skildi þaö alveg, þarna var
einhver reynsluheimur kvenna sem skipti þær máli að rann-
saka og fara í ferðalag um. Mér finnst umræðan í raun snúast
um það hvort karlmenn líti á konur sem jafningja, andlega og
líkamlega, eða líta þeir á þær sem óæðri kynstofn. I grundvall-
aratriðum er ég jafnréttissinni. Mín skilgreining er að fólk sé
ro
cu
>
Björn: Ég held að of margar konur leggi áherslu a
misrétti. I staðinn fyrir að tala um jafnrétti, eða eitt-
hvað sem tengist jöfnun, eru þær með áherslu á nns-
rétti. I staðinn fyrir að leita eftir því sem við eigum
sameiginlegt og getum lifað saman í sátt og sam-
lyndi, þá finna þær eitthvað misrétti og fara að beita
sér í því.
Ég hef til dæmis mjög gaman af litlu Bríetunum
og mór finnst mjög fyndið hvað gömlu rauðsokkurn-
ar voru hissa að þarna voru komnar „old school
stelpur. En það er eins með þær, þær reyna frekar að