Vera - 01.10.2002, Blaðsíða 40

neitt. Svo vænkaðist í rauninni
hagurinn þegar boðið var fram til
þings því að þingframboð fá fjár-
hagslegan stuðning. Og þá fór
Kvennalistinn að styrkja útgáfu
Veru og það hjálpaði náttúrulega
mjög mikið. En andinn var svona.
Það var svo mikil bjartsýni. Við
vorum alveg sannfærðar um að
svona blað ætti og þyrfti að vera til.
Auðvitað vorum við líka að reyna
að ná til kvenna sem hefðu ekki
nennt að lesa einhverja fjórblöð-
unga eða fjölrit, þannig að við vor-
um alltaf að reyna að þróa útlitið.
Laga það svolítið að glanstímarit-
unum. Þetta var spurning um að
við værum ekki bara að tala saman
í þröngum hópi, heldur þurfti mál-
staðurinn að komast út til sem
flestra, og þá er það spurning um
markaðssetningu. Þetta var í raun-
inni dálítið nýtt í kvennahreyfing-
unni. Við höfum alltaf verið svo
hræddar við markaðssetningu,
hræddar við að nota þessi meðul
sem þarf til að koma málstaðinum í
notendaumbúðir. Það var því ekk-
ert sjálfgefið eða einfalt að gefa út
blað sem hefði sama útlit og hefð-
bundnu kvennablöðin. En við
reyndum þannig að lauma okkur
inn á þann markað því við mátum
það svo að útgáfan hefði engan til-
gang ef við værum alltaf að tala
hver við aðra.
Við snérum okkur nú að þró-
un kvenncibaráttunnar og
ræddum þá staðreynd að
hún virðist alltaf ganga að ein-
hverju leyti íhringi.
Margt af því efni sem ég las í
gömlu Veru blöðunum áður en við
hittumst finnst mér áhugavert og út
af fyrir sig markvert. En ég er bara
búin að fara í gegnum þetta. Mér
finnst auðvitað málefnið ennþá
eiga erindi en ég held að það sé svo
mikilvægt í kvennabaráttunni að
ný kynslóð taki alltaf við. Við sem
höfum farið í gengum ferlið þurfum
aðeins að stíga til hliðar svo aðrar
geti tekið við í friði fyrir okkur.
Annars er svo mikil hætta á því að
við verðum hamlandi. Sjálf þarf ég
ekkert að fara aftur í gengum sama
ferlið aftur. Það er komin ný kyn-
slóð sem þarf að ganga þessa leið.
/d, en það er samt þessi hætta sem
hefur einkennt kvennahreyf-
ingunna, að hver kynslóð þarf
alltaf að finna upp hjólið og um
leið á sér stað ákveðin höfnun á því
sem áður hefur verið gert.
Já, kannski vantar samfelluna
en hver kynslóð verður samt að fá
að uppgötva kvennabaráttuna sjálf,
fá að prófa sig áfram. Samt má
reynslan auðvitað ekki hverfa.
Hættan er bara sú að þegar konur
eru komnar með reynsluna þá vilji
þær eiga, þær verða eins og flokks-
eigendafélögin í gömlu flokkunum.
Við einar vitum, við erum búnar að
prófa þetta svo við vitum hvernig
þetta er og hvernig á að gera hlut-
ina. Þetta er hættulegt. Ég neita því
hins vegar ekki að mér finnst ég
stundum vera að fara í gegnum
tímavél. Ég fór til dæmis og sá
Píkusögur í Borgarleikhúsinu og
Beyglurnar í Iðnó. Þarna er vissu-
lega bragð af nýjum tíma en annars
er þetta bara sama umræðan.
En hefur gamla umræðan eitthvað
breyst, eða erum við bara að hjakka
í sama farinu?
Auðvitað höfum við komist
áfram, það hefur orðið gífurleg
breyting á þessum 20 árum sem lið-
in eru frá stofun Kvennaframboðs-
ins og Veru. En samt finnst mér
vanta eitthvað nýtt inn í umræð-
una. Ég veit í sjálfu sér ekki eftir
hverju ég er að kalla. Kannski er ég
að kalla eftir einhverri upplifun,
einhverju svona: „aha, já einmitt".
Það er svolítið að koma tími á það
núna. Það hefur verið mikil gerjun í
gangi og það er mjög víða verið að
vinna í þessum hlutum en það
rennur ekki eftir einum farvegi eins
og það gerði, sem er kannski bara
allt í lagi. Þetta eru margar litlar
sprænur og allskonar farvegir en
þeir renna hvergi saman í eitt fljót
þannig að við skynjum þungann.
Það er það sem vantar. Það vantar
þungann.
Ræðum nú aðeins um valdið.
Nú hefur afstaða kvenna-
hreyfinga gangvart valdinu
alltaf verið mjög tvíbent og
femínistar hafa ekki alltaf vitað
hvernig þær ættu að höndla valdið.
Við í Kvennalistanum og
Kvennaframboðinu á sínum tíma
vorum óskaplega tvístígandi gagn-
vart valdinu. Við þorðum varla að
koma við það með töngum og vor-
um mjög uppteknar af því að hrein-
sa okkur af því. Við skiptum enda-
laust út fulltrúum okkar og vorum
alltaf að passa að engin tæki á sig
lit af valdinu. Það var þessi hug-
mynd að fólk tæki lit af því um-
hverfi sem það er í, eins og að setja
flík í litunarpott. Þetta gerði það að
verkum að við urðum hver fyrir sig
dálítið veikari en við hefðum þurft
að vera, þótt hreyfingin sem slík
væri sterkur málsvari. Við fórum í
gegnum þessa umræðu aftur og aft-
ur. Loks held ég að margar okkar
hafi ákveðið að horfast í augu við
það að við fórum út í pólitík til
þess að fá völd. Við byrjuðum auð-
vitað á þessu til að vekja athygli á
málstað okkar, fá fólk til að taka af-
stöðu til hans. En úr því að við
Þetta eru margar litlar sprænur og
allskonar farvegir en þeir renna
hvergi saman í eitt fljót þannig að
við skynjum þungann. Það er það
sem vantar. Það vantar þungann.