Vera - 01.10.2002, Blaðsíða 21

I
benda á misrétti í stað þess að leg-
gja áherslu á jafnréttið. Ég er ekki
hræddur við að segja mína skoð-
un en ég sit ekki við hliðina á
Ingibjörgu Sólrúnu og hennar vin-
konum með eitthvað sturtutal.
En það hefur líka orðið viss
þróun í jafnréttisbaráttunni. Ef til
dæmis kona og maður sækja um
vinnu, bæði með sambærilega
menntun og reynslu og karlinn er
valinn getur konan kært, hreppt
ráðninguna og fengið skaðabætur.
En hvað með karlinn? Hann er
lagalaus. Maður heyrir að þetta er
að gerast. En það eru líka önnur
réttindamál sem hafa tekist vel,
t.d. barneignarleyfi karla. Allir
sem ég þekki nýta sór það. Ég
held að karlmenn hafi yndi af því
að vera með börnunum sínum.
Einn vinur minn er búinn að
koma af sór fjórum börnum og
það eina sem hann sér eftir er að
hafa ekki eytt meiri tíma með
þeim. Ég held að margir okkar sjái
að þarna eru einu verulegu verð-
mætin. Hvers virði er einhver
launamunur ef maður getur verið
með börnunum sínum í einhver
ár? Annað hvort gerir maður það
eða ekki. Það er líka ætlast til þess
í okkar félagslega umhverfi að
menn sýni uppeldi barna sinna
mikinn áhuga. Ég vinn í þannig
geira, það er bara talinn sjálfsagð-
ur hlutur að karlmenn sinni þessu
jafnt og konur.
Arnar: í minni vinnu eru mjög
fáir karlmenn sem færu heim til
veikra barna, þar er ekki þessi
vinnumenning. En talandi um
mismunandi skilning og hlutverk
kynjanna. Það er eins og með
þáttinn Simpsons þar sem voða-
lega mikið er gert úr því að
Hómer sé heimskur og vitlaus. Ef
Marge væri látin vera þannig yrði
allt vitlaust.
Arnar: Menn eru komnir með einhvern
einn ramma um það hvernig konur eigi að
vera og engin kona passar inní það norm.
Þetta er orðið svo innbyggt í menningu
okkar. Við erum búin að horfa svo mikið á
sjónvarp að við setjum ósjálfrátt þessar
kröfur og föttum ekki hvað við erum að
gera. Þetta eru óraunhæfar kröfur.
Björn: Mér finnst að konur ættu
að hætta þessari sífelldu baráttu
vegna misréttis og koma og deila
lífinu með okkur. Mér finnst eins
og þær hafi gleymt að njóta, njóta
þess að vera til, vera með og upp-
lifa eitthvað gott. Ég er svo mikið
svoleiðis. Kannski fegrar rnaður
sína eigin tilvist. Þetta blandast
svolítið við þessa togstreitu, því
eftir sem áður eru konur rosalega
spennandi og maður vill helst
ekki vera mjög langt frá þeim.
Þetta er svolítið svona ástar - hat-
urs samband. Ég ræði þetta oft
við vinina en við erum „macho"
gæjar, erum í útivist, jaðarsporti,
klettaklifri og slíku. En við erum
mjög blíðir í hjartanu og skilgrein-
um okkur sem rómantískara kyn-
ið sem þráir ást og umhyggju.
Konur eru mikið að berjast
fyrir þessum hörðu málefnum;
launaréttindum og öðru er því
viðkemur. Það er að sjálfsögðu fé-
lagsleg krafa að karlar mæti kon-
um. Það héfur verið að þróast síð-
an um 1970 og er á margan hátt
réttlætanlegt. Svo er spurningin
hvenær mega konur koma úr
skotgröfunum og fara að elskast
með okkur. Mór finnst þær hafa
eytt alltof löngum tíma í þessi
leiðindamál. Tímanum væri
miklu betur varið í að vera svolít-
ið jolly. Ekki vera að hanga á því
neikvæða. Kjarninn í pirringi
jafnréttisbaráttunnar er einmitt
það að reyna að gera eitthvað á
hnefanum.
Dagbjört: Nú hefur mikið verið
rætt um stöðu kynjanna í dag,
hvort það hafi orðið framför í
málefnum kvenna og hvort
reynsluheimur karlmanna hafi
breyst vegna kvenréttindabarátt-
unnar.
Björn: Ég held að það hafi orðið
þróun. Ég held að fólk sé ekki
eins upptekið af þessu millimetra
jafnvægi. Ég hef það á tilfinning-
unni að stelpur geti alveg verið
konur og ákveðið að vera einar.
Karlar gera meira af því að tala.