Vera - 01.10.2002, Blaðsíða 6

vera
Úr dagbók kúabónda
Jóhanna Helga Halldórsdóttir
Sælir lesendur góðir.
Mér finnst við hæfi að kynna mig aðeins í þessum
fyrsta pistli mínum. Ég er kúabóndi á Norðuriandi
vestra, bý á Brandsstöðum með eitthvað á annað
hundrað nautgripi, fáeina hesta og einn kött. Ég
á líka mann og með honum fimm börn á aldrinum
tveggja til fjórtán ára (já, skarplega athugað, ein
ferming búin..), og ég mun framvegis deila með
ykkur ýmsu sem mér finnst umhugsunarvert.
Kannski segja svolítið frá daglega lífinu líka.
Frábært að búa í sveit
Ég hef stundum velt því fyrir mér hvort viðhorf okkar í sveitinni til jafnréttis og jafnréttismála
kvenna og karla sé annað en þeirra sem búa í þéttbýlinu. Þetta er þó nokkuð annar lífsstíll
sem við veljum okkur, við búum saman og vinnum saman alla daga, allt árið og yfirleitt eru
börnin okkar ekki á leikskólum heldur með okkur í flestu sem við tökum okkur fyrir hendur.
Við erum svo vön að ganga í flest verk jöfnum höndum og hugsa um krakkana meðfram því,
að svona dagsdaglega er sjaldnast jafnréttisbarátta á heimilinu eða vinnustaðnum.
6
Ég viðurkenni nefnilega fúslega að ég hef engan
áhuga eða innsýn í að skipta um smurolíu á dráttar-
vélum, sjóða saman biluð tól og tæki, smíða milli-
gjarðir og flórristar eða þekkja hverja þúfu í túninu
þegar verið er að slá til þess að sláttuvélin fari ekki í
klessu. Mér hefur aldrei fundist einhver hlutverka-
skipan vera vandamál, við vinnum flest verk saman,
önnur sitt í hvoru lagi eftir því hvort okkar er lagn-
ara við viðkomandi verk. Eiginmaðurinn játar líka að
hafa ekki villtan áhuga fyrir matargerð og bakstri,
hins vegar hefur hann bæði áhuga fyrir námi barn-
anna og félagslífi og sér alveg um heimanám í tón-
listarlífi þeirra þar sem ég kann ekki að spila á neitt
nema hljómflutningstæki og greiðu. Flestar ákvarð-
anir eru teknar í sameiningu og hallar þar hvorugt á
hitt. Ég veit að mörg hjón sem ég þekki og búa líkt og
við eru nákvæmlega sömu skoðunar, en takið eftir að
þessi skoðun heyrist hvergi og sumar konur játa það
að þær þori bara ekki að láta þetta heyrast - að þær
séu ánægðar með að búa uppi í sveit, sinna búi og
börnum og hugðarefnum sínum þar íyrir utan.
Karlveldið er utan búanna
Hvers vegna skyldi það vera? Lítið bara á umræðu
liðinna ára um konur í sveitum! I fyrsta lagi er mjög
talað um að engar konur séu eftir í sveitum (ath. að
umræða mótar viðhorf og skoðanir, jafnvel brott-
flutning) og að konur í sveitum séu mjög fólagslega
einangraðar og jafnvel þunglyndissjúklingar upp til
hópa (??!!??) og að í félagskerfi bænda séu nánast
eingöngu karlmenn við stjórnvölinn. Fyrst þegar
þessi umræða kom upp hér á landi var sett í gang á
vegum bændasamtakanna minnir mig eitthvert nám-
skeið eða verkefni í fyrirlestraformi fyrir KONUR I
SVEITUM sem hét svo gáfulegu nafni sem: KONUR,
HVAR ERUÐ ÞIÐ? Heldur fólk að þetta virki já-
kvætt? Mig minnir að hér í Húnavatnssýslunni hafi
ein kona skráð sig á þetta námskeið.
Við sveitakonurnar erum mjög duglegar að gæta
jafnréttis í okkar fyrirtækjum og við höldum úti öll-
um þeim fólagslegu samkomum sem við höfum
áhuga fyrir og höfum tíma til, svona innbyrðis og
allavega, en það er aftur á móti þegar við komum út
fyrir heimilin að við verðum varar við kynjamismun
og karlaveldið.
Eg man sórstaklega eftir einu góðu, hallærislegu
dæmi frá mínum fyrstu búskaparárum. Ég hef verið
um 25 ára og ráðunauturinn hjá búnaðarsambandinu
hérna var í marga daga búinn að reyna að ná í mann-
inn minn sem var alltaf úti þegar hann hringdi. Loks
náðist í hann og ráðunauturinn var þá að spyrja um
ákveðið atriði í kúaskýrslunni sem við gleymdum að
skrá! Þá hafði óg skráð kúaskýrslurnar okkar í a.m.k.
4 ár og það vissi ráðunauturinn vel!
Erfitt að kenna gömlum hundum...
Mér finnst svona lagað alveg drepfyndið en það
finnst sko ekki öllum. Ég man að ein vinkona mín
mætti á námskeið í plægingum, var eina konan þar
og ráðunauturinn hélt því fram að hún væri að vill-
ast. Þetta eru reyndar meira eldri karlmennirnir sem
eru enn fastir í kynjahlutverkum, sem er kannski