Vera - 01.10.2002, Blaðsíða 15

þær fram. Það væri kannski í lagi ef ekki fylgdi með
niðursölluninni að þetta væri „týpfskt fyrir karla". Eða
með öðrum orðum þá er þetta ekki í lagi þegar sá póll er
tekinn í hæðina að allir karlar séu í reynd óalandi og
óferjandi og þarna hafi nú einn þeirra rækilega komið
upp um sig.
Ef til vill er þetta að einhverju leyti spurning um
kynslóðir. Að minnsta kosti hefur mér sýnst við
kennslu í HÍ að auðveldara sé nemendum þar af báðum
kynjum að skiptast á skoðunum um karla og konur og
stöðu kynjanna en ég upplifi oft á tíðum meðal fólks á
niínum aldri. Það er líka ekkert erfitt að skilja það að
upplifun þeirra kvenna sem ruddu brautina sé öðruvísi
en dætra þeirra (og sona) sem nú njóta ávaxtanna. Ef
hafður er í huga sá fádæma ruddaskapur, hatur og fyrir-
,'/l > > ) )
litning sem mætti t.d. þeim sem tilheyrðu Rauðsokkahreyfingunni á
sínum tíma þá þarf varla að undra þó nokkur biturð sitji eftir. Það er
á hinn bóginn ekkert sem má verða til þess að koma í veg fyrir að
byggðar séu brýr og samstaða myndist meðal þeirra sem í alvöru vilja
leggjast á árarnar til að koma bátnum nær höfninni.
Hlutverkin breytast hægt og hægt
Á ráðstefnu sem ég sat í Kaupmannahöfn í fyrra voru undir lokin
hrútleiðinlegar pallborðsumræður. Einn þátttakenda var sænskur
þingmaður Kristilega lýðræðisflokksins. Hún byrjaði sína kynningu
á að upplýsa að hún hefði flogið til Kaupmannahafnar og setið við
hliðina á karli. Allir vissu náttúrlega að karlar legðu alltaf undir sig
armpúðana milli sætanna en hún léti ekki bjóða sér það svo nú ryddi
hún olnbogum karla alltaf til hliðar og legði sjálf undir sig armpúð-
ana. Og með látbragði sýndi þessi þingmaður hversu breiða hún gæti
15