Vera - 01.10.2002, Blaðsíða 22

En ég held að þetta breytist mjög hægt. Að þurfa að mæla
allt út og athuga hvort það passi einhverju kerfi er að
breytast. Til dæmis finnst mér leiðinlegt að þurrka af en í
staðinn er ég til í að þrífa klósettið. Ég held að það geti
verið ágætis jafnrétti þótt fólk sé ekki allt að gera það
sama, finni bara út hvað það vill. Ég hef dæmisögu af vini
mínum sem var giftur en skildi og byrjaði með yngri
konu. Hann getur ekki hætt að tala um munninn á þeim
hvað þetta varðar. Það sé ekkert vesen í jafnréttismálun-
um, þau finni bara út hvað á við hvort þeirra.
Ég held að maður verði ekki réttláttur af því manni er
sagt að vera það. Ef stöðugt er verið að segja manni fyrir
þá kemur í mann kergja, svona mótspyrna. Það er allt í
lagi að ýta við manni en stundum snýst þetta upp í and-
stæðu sína. Ég vona að það sé mun skemmtilegra hjá
ungu fólki í dag, að þau séu laus við þessi deilumál og
þrætuefni. Ég er þreyttur á konum sem eru aldrei tilbúnar
að slaka á. Ég meina, hvenær linnir þessum afmælisboð-
um kvenna? Hvenær verður okkur boðið að taka þátt?
Hvenær koma þeir tímar að kynin geta eytt tímanum
saman?
Arnar: Já, ég finn það til dæmis með vini mína,
þeir eru mun opnari fyrir því að ræða ýmis per-
sónuleg málefni þó stundum þurfi tvo eða þrjá
bjóra til. Ég veit ekki hvort þetta sé eitthvað
nýtt, hvort eitthvað hafi breyst síðustu tuttugu
árin. Það er aldrei talað svona í vinnunni
minni. Það er líka miklu auðveldara að ná til
þeirra sem eru á svipuðum aldri og maður sjálf-
ur, hafa alist upp í sama umhverfi og svoleiðis.
Ég held að þeir séu ekki opinskáir vegna þess
að þeir vilji það ekki, þeir eru bara ekki vanir
því. Ég er að vinna í byggingavinnu, í hrein-
ræktuðu karlasamfélagi þar sem engin kona
vinnur. Ég finn að þar sem karlmenn eru sam-
ankomnir og kona kemur inn þá er mikið
minna talað saman og ekki mjög opinskátt. En
þegar ég fer uppá skrifstofu þar sem eru bara
konur að vinna þá eru alltaf miklar umræður og
þær eru ekkert að passa sig á því hvað þær
segja. Mér finnst stundum eins og karlmönnum
finnist þeir þurfa að viðhalda þessu karlhlut-
verki. Þeir vilja ekki tala um það hvernig þeim
líður né neitt þannig. Ég spurði þá einmitt um
daginn hvort þeir tali aldrei um svona persónu-
lega hluti. Þeir svöruðu alveg neiii og neii hel-
víti. Þeir vilja allir vera á svipuðu plani, vera
svalir á því. Flestir þeirra eru milli fertugs og
fimmtugs og það er eins og þarna séu óskrifaðar
reglur um að maður tali ekki um málefni sem
eru viðkvæm eða tilfinningaleg. Vertu maður.
Dagbjört: Hvað finnst ykkur um samskipti
kynjanna og þá sérstaklega málefni er varða
kynlíf? Er jafnrétti á því sviði?
Björn: Ég tel að það sé nauðsynlegt að hafa
spennu á milli kynjanna, að fólk fái að vera
kynverur en ekki hlutir. Mér finnst voðalega
gaman að vera með konum og finnst alveg
furðulegt ef þeim finnst ekkert skemmtilegt
þegar ég er með. Ég varð pabbi 21 árs og fór að
búa, nú er ég 47 ára og fráskilinn. Að sjálfsögðu
er maður alltaf að leita að hinum fuilkomna fó-
laga, konu sem er hin fullkomna kynvera fyrir
manni. Kynlíf er mjög mikilvægur þáttur. Þegar
óg var yngri var óg svo vitlaus að halda að gott
kynlíf væri punkturinn yfir i-ið. f dag veit ég að
það er allt i-ið og miklu meira til. Ég held að
flestum karlmönnum finnist að það eina sem er
betra en að fá það sjálfir sé að fá það saman. Það
er hvati fyrir þá að ná ]jví.
Björn: Ég er þreyttur á konum sem eru aldrei
tilbúnar að slaka á. Ég meina, hvenær linnir
þessum afmælisboðum kvenna? Hvenær verð-
ur okkur boðið að taka þátt? Hvenær koma
þeir tímar að kynin geta eytt tímanum saman?