Vera - 01.12.2002, Qupperneq 12

Úr dagbók kúabónda
Jóhanna Helga Halldórsdóttir
Raunveruleg
heimili & fjölskyldur
í Bændablaðinu þann 29. október sl. er dálítil umræða um það
að árangursríkara og ódýrara sé að vista börn sem eiga í ein-
hverjum erfiðleikum á sveitaheimilum en á meðferðarstofn-
unum. Eftir því sem tími líður sýnist alltaf vera meiri þörf á því
að vista börn, og þá ekki einungis yfir sumartímann heldur
hefur vistunartíminn verið að lengjast og þó nokkuð um það
að fólk í sveit hafi gert vinnu með börn og unglinga að at-
vinnu sinni, að einhverju eða öllu leyti.
ns
a>
>
Atvinnutækifærum í sveitum hefur fækkað mikið á
seinni árum, búunum fækkar og þau stækka, sem
þýðir að alltaf verður færra og færra fólk í sveitum.
Jafnframt sýna kannanir sem hafa verið gerðar að
fjöldi fólks vill búa í sveitum og úti á landi, ef það
hefur þar atvinnu við sitt hæfi og góða þjónustu að
sækja í. Það eru í rauninni ekki mjög mörg bú á land-
inu öllu þar sem stundaður er svokallaður hefðbund-
inn búskapur (sauðfé, kýr, hestar, svín og hænur) og
margir að reyna fyrir sér í fleiri atvinnugreinum en
þessum hefðbundnu.
Það er kannski sorglegt yfir höfuð að það skuli
þurfa að vista börn, en eins og allir vita geta legið þar
fjölmargar ástæður að baki, eins og til dæmis erfið-
leikar í fjölskyldum, foreldramissir, fíkniefnaneysla
og margt fleira, og þörfin virðist frekar vera að aukast
en hitt. Eg hef verið þeirrar skoðunar lengi að börn
verði að eiga sér ákveðið öryggi og ákveðnar reglur,
bara ekki of margar, til þess að geta lifað af þessa
krefjandi og erfiðu daga í samfélaginu. Það er heil-
mikil dagskrá lögð á þessi kríli sem eru í leikskólum
og skólum nánast allt árið og það þurfa að vera fast-
ir punktar í tilverunni eins og hægt er.
Nú ætla ég ekki að segja neitt um muninn á
sveitaheimilum og öðrum heimilum, enda ekki dóm-
bær á það, en mig langar til þess að segja frá því að
við hjónin tókum bæði börn og unglinga í fóstur hér
áður fyrr, áður en við vorum sjálf komin með fullt
hús barna, og þessir krakkar komu aftur og aftur og
virtust sækja í það öryggi sem fylgir því að alltaf, eða
oftast, só einhver heima til staðar íyrir þau þegar þau
þurfa á því að halda, þegar þau koma glorsoltin heim
úr skóla eða annarri vinnu. Við erum auðvitað ekki
alltaf alla daga heima hjá okkur, en óhjákvæmilega
fylgir það störfum kúabónda að vera næstum alltaf
við á ákveðnum tímum. Það þarf að mjólka kýr
tvisvar á dag og sinna fleiri verkum en mjöltum þar
fýrir utan. Þannig að börnin fylgja þeirri rútínu, úti
og inni, bæði okkar eigin börn og aðkomubörn, ná-
lægðin við dýrin og náttúruna verður bara eðlilegur
og kærkominn hluti af lífinu, og stundum góð slök-
un að vinna og vera í nánd við dýrin eftir annasama
daga á öðrum vígstöðvum. Mér sýnist það vera af-
skaplega jákvætt að vistforeldrar skuli vilja mennta
sig enn frekar og vinna svona frábært starf í sveitum
landsins, það hlýtur að segja sig sjálft að börn og
unglingar þurfa á fjölskyldu að halda og í mörgum
tilfellum mikið frekar en meðferðarheimilum. Sam-
kvæmt umræddu Bændablaði, 29. október sl., stend-
ur til að þýða bandarískt kennsluefni, PRIDE, fyrir
væntanlega fósturforeldra. Markmiðið með því er
einfaldlega að gera fósturforeldra hæfari til að takast
á við sín verkefni, og í sumum tilfellum erfiðari verk-
efni en áður.
Þurfum við annars ekki öll á fjölskyldu að halda?
Það er aðventa og jólin rétt að koma. Mig langar
til þess að hvetja bæði mömmur og pabba þessa
lands, líka afa og ömmur, frændur og frænkur og alla
fjarskyldu ættingjana að gefa börnunum (og sjálfum
sór) þennan tíma eins og hægt er. Ekki friða ykkur
með stórri, feitri jólagjöf á aðfangadag, verið með
„...sýnið í verki hvað er
ykkur dýrmætast i lífinu."
börnunum og takið þátt í lífi þeirra og starfi, gerið
skemmtilega og jólalega hluti með þeim heima,
föndrið, skreytið, bakið piparkökur og farið á litlujól
og önnur dansiböll, sýnið í verki hvað er ykkur dýr-
mætast í lífinu. Við gerum það reyndar alla daga, þar
sem athygli okkar er, þar er líf okkar í það skiptið.
Við eigum bara ekkert dýrmætara en börnin okkar, og
við höfum þau í mjög stuttan tíma, fáein ár áður en
þau sjálf fara að berjast við að vera fullorðin, eins og
við núna.
Veist þú hvort barnið þitt mundi velja, ef þú
spyrðir: Hvort viltu að við séum heima að baka pip-
arkökuhús og mála herbergið þitt eða fara í barnaaf-
mæli, svo í Fjölskyldu-og húsdýragarðinn, pizzu-
veislu og bíó á eftir?
Eg þori að veðja að risastóru augun með spurn-
ingarmerki á báðum kinnum og fullan munn af
Cheeriosi mundu segja: Er ekki í lagi? Auðvitað
baka piparkökuhús!
Góðar ijölskyldu-og jólakveðjur til ykkar úr
Blöndudalnum.
Jóhanna Helga
12