Vera - 01.12.2002, Síða 14

Arnar Gíslason
Karlveran að þessu sinni er Arnar Eggert Thoroddsen, tónlistarspekúlant og blaðamaður.
Hann útskrifaðist úrfélagsfræði, með mannfræði sem aukagrein, fyrir rúmum þremurárum
frá Háskóla íslands. Að námi loknu vann hann um tíma hjá Rannsóknum og greiningu en
það fyrirtæki kannast lesendur VERU eflaust við, sérstaklega vegna umtalaðrar skýrslu sem
fyrirtækið vann fyrir dóms- og kirkjumálaráðuneytið á síðasta ári um vændi á íslandi. Því
næst lá leið hans á Laugaveg þar sem hann aðstoðaði tónlistarunnendur í versluninni Jap-
is, ásamt því að skrifa gagnrýni um íslenskar hljómplötur fyrir Morgunblaðið. Fyrir tveimur
árum flutti Arnar sig svo alfarið yfir á Moggann þar sem hann segist una hag sínum vel.
Ég byrjaði á því að spyrja hann hvað femínismi væri í hans huga.
„Hugmyndaftæði, virk fræðigrein, pólitísk barátta.
Það er engin einhlít skýring. í þessu sameinast krafa
um jafnrétti til handa öllu fólki, sama hvoru kyninu
það tilheyrir. Að allir sitji við sama borð, um leið og
tekið er tillit til margbreytileika mannsins. Já, það er
síður en svo auðvelt að lifa á tímum stjórnspekilegr-
ar rétthugsunar. Því miður hefur mér virst þetta orð
„feminismi „ hafa fremur neikvæða þýðingu í huga
almennings. En þetta er vandmeðfarið þar sem það
er oft áhrifaríkt að koma stefnumálum á framfæri
með öfgum - en öfgarnar geta um leið af sér horn-
augu. En ef rétt er með farið getur feminismi verið
öflugt tæki í sannleiksbaráttunni, að maður tali ekki
um stuðið og lífið sem er í kringum fræðigreinarnar
sem tengjast honum.“
Þú skrifaðir á sínum tíma ritgerðina The Simp-
sons og ímynd kynjanna í sjónvarpsþáttum (1999).
Gætirðu sagt mér aðeins frá henni?
„Þetta er B.A. ritgerðin mín í félagsfræði og er
fjölmiðlafræðileg. Ég skoðaði birtingarmynd kyn-
hlutverka í þáttunum með áherslu á hjónin Marge og
Homer Simpson. Skoðaði hvernig samfélagið mótar
þættina og öfugt og einnig kannaði ég utanaðkom-
andi áhrif á vinnslu þáttanna, þ.e. kynjaskiptingu
þess hóps sem vinnur við þættina. Könnun á hlut-
falli kvenna og karla sem vinna við Simpsons olli
rómantíkernum að sjálfsögðu vonbrigðum. Það end-
urspeglaði aðrar niðurstöður sem ég var að vinna
með, karlar voru sem sé í meirihluta og allir stjórar,
eða því sem næst, karlkyns. Þá kom mér það í raun á
óvart hversu fáir handritshöfundar voru konur, sér-
staklega þegar litið er á umfjöllunarefni þáttanna þar
sem þrjár konur eru í sterkum burðarrullum.
Að endingu komst óg að sjálfsögðu að þeirri nið-
urstöðu að höfundar þáttanna væru opið, sann-
leikselskandi fólk sem væri gagngert að vinna að
breytingum á sambúð kynjanna til hins betra. En
svona eftir á að hyggja tók ég vafalaust dálítið stórt
upp í mig. Maður er auðvitað uppfullur af rómans og
ástríðu í háskólanámi, öðruvísi á það ekki að vera.
Annars hvet ég alla til að lesa ritgerðina, þá undir
ströngu eftirliti starfsmanna Þjóðarbókhlöðu. Ég þarf
auðvitað ekki að taka fram að þessi ritgerð er meist-
araverk!