Vera - 01.12.2002, Side 40

vera
a.m.k. sagt um okkur sjálf: „Við gátum þetta og við
lærðum heilmikið á því.“ Ég myndaði mér þá skoð-
un á þessum tíma að það ættu að vera svo margir
prestar í hverjum söfnuði að það væri hægt að
stunda húsvitjanir," segir Auður með blik í auga.
„Hvernig yrði þór tildæmis við ef það bönkuðu tvær
manneskjur uppá hjá þér og segðu: „Blessuð! Við
erum prestarnir í kirkjunni þinni og við ætluðum
bara rétt að heilsa uppá þig! Það er messa á næsta
sunnudag, vertu ævinlega velkomin!"
var við ramman reip að draga.
„Við bjuggum í Frakklandi í sex ár en ég kom oft
heim og sótti um prestaköll hér á höfuðborgarsvæð-
inu en fékk ekki neitt. Þetta var gífurleg barátta og
auðvitað fóru að renna á mig grímur. Ég stóð and-
spænis ókleifum múrum kirkjunnar og átti ekki að
komast yfir þá. Súgfirðingarnir opnuðu fyrir mér, en
allar aðrar dyr áttu að vera mér lokaðar. Það voru
jafnvel kallaðir til menn sem voru látnir bjóða sig
fram á móti mér til þess að ekki þyrfti að kjósa mig.“
Ég veit það ekki. Er ekki framboðið meira en eft-
irspurnin? Vottar Jehóva, Hjálpræðisherinn og þeir
sem banka reglulega uppá?
„Það er annað ef það er kirkjan þín sem stendur
fyrir því. Ég fann að fólk var jákvætt, enda var ævin-
týri líkast hvernig það tók á móti mér, bláókunnug-
um umsækjanda."
En þú fékkst bara örfá atkvæði og varðst fúl við...
„Ég varð reið. Ég varð þrumandi reið. Ég sá að ég
stóð andspænis kynjamisréttinu. Fólk tók mór vel en
það sagði við mig hluti sem ég hef alltaf munað og
lifa með mér: „Ég gæti aldrei hugsað mér að láta
konu jarða manninn minn. Ég hef aldrei sóð konu
skíra barn. Þú yrðir alltaf grátandi í jarðarförum. Þú
hefur ekki nægilega breiðar herðar til þess að vera í
hempu...“
Þetta voru svörin. Þau voru ekki Biblíuleg: Biblí-
an er á móti þessu, eða þvíumlíkt. Alls ekki guð-
fræðileg á nokkurn hátt.“
Ókleifir múrar kirkjunnar
Eftir töluvert stapp fókk Auður litla sókn að Suður-
eyri við Súgandafjörð og tók vígslu, fyrst kvenna á
íslandi, árið 1974. Hún liugsar til Suðureyrar með
mikilli hlýju og segir fólkið hafa verið yndislegt. „Ég
heyrði aldrei neinar efasemdaraddir og mér fannst
svo gaman þar að ég öfundaði sjálfa mig!“ segir hún
um tímann á Suðureyri en þar starfaði hún í eitt ár.
Næstu árin sótti hún um ýmis prestsembætti, en jrað
Þetta hlýtur að hafa sært þig.
„Já, þetta hafði margvísleg áhrif á mig, en mest
gerði það mig fokreiða og stappaði þar af leiðandi í
mig stálinu. En þetta hafði auðvitað þau áhrif á mig
að ég fékk þá tilfinningu gagnvart kirkjunni að þetta
væri ekki kirkjan sem ætlaði að hleypa mér inn í sín-
ar raðir. Og það er vond tilfinning."
Arið 1978 sótti Auður um Kirkjuhvolsprestakall í
Rangárvallasýslu og var kosin löglegri kosningu.
„Það sótti enginn annar um Þykkvabæ og ekki
heldur fengnir mótframbjóðendur gegn mér. I
Þykkvabæ og nærsveitum var óg prestur í 20 ár og frá
mínum bæjardyrum séð bar aldrei skugga á starfið.
Ég elska þetta fólk.“
Dyrnar opnuðust með kvennaguð-
fræðinni
1998 var embættinu skipt og Auður fluttist alfar-
ið í Kvennakirkjuna þar sem hún vinnur nú við að
skrifa kvennaguðfræði og halda námskeið, auk þess
sem Kvennakirkjan, sem verður tíu ára í febrúar,
heldur reglulega messur. Hvernig varð Kvennakirkj-
an til og af hvaða þörf er hún sprottin?
Fólk segir aö þaö skipti ekki máli
hvaða kyn er notað þegar talað er
um Guð, en svo skiptir það öllu máli
þegar að því kemur að Guð sé karl."