Vera - 01.12.2002, Qupperneq 67

tónlist
Heiða Eiríksdóttir
Konan með dramatísku röddina er komin aftur...
£
RS
VI
3
0£
oö
VI
£
O
jQ
JQ
'ö
cu
OQ
>.
<U
>
v.
RJ
Out Of Season
Beth Gibbons er líklega frægust íyrir að vera söng-
konan í hinni dularfullu hljómsveit Portishead, sem
síðast gaf út disk fyrir 5 árum síðan. Hún er hlódræg
og óframfærin, lítið fyrir viðtöl og hefur enga sviðs-
framkomu á tónleikum, en hefur guðdómlega og ó-
gleymanlega rödd. Þess vegna vekur þessi útgáfa
hennar mikla athygli þegar gamlir Portishead-aðdá-
endur hafa næstum gefið upp vonina um nýjan disk.
Rustin Man sem gerir með henni diskinn, heitir
réttu nafni Paul Webb, og var bassaleikari í Talk
Talk, en þau eru góðir vinir frá fyrri tíð.
Out of season hljómar hvorki eins og vandað
popp Talk Talk, eða hin tripphoppskotna dapra tón-
list Portishead, því þau vildu bæði feta nýjar slóðir
og forðast að endurtaka sig . Platan var tekin upp úti
í sveit í Englandi, og ef til vill hefur eitthvað af hinni
ensku sveitarómantík náð inn í hljóm hennar. Text-
ar plötunnar vitna líka í árstíðirnar og náttúruna
sjálfa. Þeir eru angurværir, fjalla um rómantík og
þrá, en líka um einsemd og dulmagn. Rödd Beth
hefur yfir sór dapran blæ, eins og í Portishead, en
hún er líka orðin djassaðri, svo stundum minnir á
Billie Holiday eða Edith Piaf. Lagasmiðarnar eru
líka „náttúrulegri", stuðst er við hljómagang úr þjóð-
lagatónlist frekar en danstónlist, og þar má einnig
greina áhrif frá melódískri og glaðlegri popptónlist
sjöunda áratugarins. Þá detta manni helst í hug lista-
fólk eins og The Carpenters og Burt Bacharach. Lög-
in eru umfram allt falleg, en við nánari hlustun eru
þau líka alls konar annað. Þau kalla á athygli því
textarnir þurfa að njóta sín, svo þetta er alls ekki
plata til að hlusta á í bakgrunninum, þá missir hún
marks. Hún lætur mann sjá fyrir sér alls kyns mynd-
ir, og hugsa um lífið og tilveruna. Konan með
dramatísku röddina er komin aftur, til að syngja sig
inn í hjarta okkar.
Meiri hávaða í skammdegið!!!
To Bring You My Love
Þetta er ein uppáhaldsplatan í plötusafninu mínu, og
hef ég ekki tölu á því hve oft hún hefur bjargað vond-
um degi og gert hann að góðum. Þetta er fjórða plata
bresku tónlistarkonunnar Polly Jean og kom hún út
1995. Með útkomu hennar sannaði hún endanlega
sórstöðu sína í tónlist, en hún hafði verið að gera
venjulegri rokkplötur fram að þessari, samt auðvitað
frábærar líka. En með því að fá að koma sérviskuleg-
um hugmyndum sínum á framfæri, með hjálp veru-
lega færs upptökustjóra, (Flood, sem m.a. hefur unnið
með U2), varð heiminum ljóst að hér var á ferð lista-
kona sem var engri lík.
Stemmningin á þessari plötu er mjög í anda gam-
allrar blústónlistar, og er P.J þá að fara beint í ræturn-
ar, því rokk á náttúrulega rætur sínar í blústónlist.
Textarnir eru allir um óhamingju hennar, óheppni í
ástum, ófullnægðar þrár og harma sem ekki einu sinni
guð almáttugur nær að fjarlægja, þótt hún ákalli hann
í sífellu. Semsagt verulega hressandi! Ef maður á
vondan dag, og leyfir P.J. að æpa, garga, syngja, livísla
og hrópa nafn guðs fyrir sig, allt í bland við lcraftmik-
inn gítarleik hennar og félaga hennar John Parish, þá
byrjar bara eitthvað að gerast innra með manni. Mað-
ur gerir sér grein fyrir því hve allt skiptir litlu máli, og
hvað öllum í heiminum líður stundum eins illa og
manni sjálfum, og hve allt verður rétt bráðum gott aft-
ur. Ef þetta gerist ekki hjá ykkur, þá er allavega gott að
fá útrás með því að öskra duglega með lögunum, það
er aiveg örugglega lieilandi.
I’ I I larvey • ’Io Itring You My l.ove
67