Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1950, Blaðsíða 85

VESTUR-ÍSLENZK LJÓÐSKÁLD
67
króki 1876, en ólst upp í Loðmundar-
firði), fluttist vestur um haf 1904.
Lengi búsettur á Lundar, Manitoba,
en á seinni árum byggingarmeistari
og kaupmaður í Seattle, Washington.
Gaf út kvæðasafnið Lykkjuföll (Wyn-
yard, 1923) og hafa gamankvæði hans
vinsæl orðið. Hann hefir einnig síðan
birt lipur tækil'æriskvæði, meðal ann-
ars ættjarðarkvæði, er lýsa vel djúp-
stæðri ást til íslands, enda er hann mað-
ur áhugasamur um þjóðræknismál.
Lausvísur hans eru ennfremur margar
hverjar vel ortar.
Friðrik P. Sigurðsson, bóndi í Geys-
isbyggð í Nýja-lslandi, sem nú er háll-
sjötugur að aldri, hefir lengi verið
kunnur innan heimabyggðar sinnar og
víðar, fyrir kveðskap sinn, þó að hann
hafi haft öðrum hnútum að hnýta urn
dagana en iðka ljóðagerð, því að hann
hefir unnið hörðum höndurn fyrír
stórri fjölskyldu. Og viðleitni hans í
skáldskapnum er þeim mun lofsverð-
ari, þegar þess er gætt, að hann er
fæddur vestan hafs og hafði aldrei ætt-
landið augum litið, fyrr en hann heirn-
sótti það síðastliðið sumar (1950). 1
þeirri ferð gaf hann einnig út safn
kvæða sinna og vísna, er hann nefnir
Römm er sú taug, og vitnar bókarheit-
ið sjálft um það, hve nánum böndum
hann finnur sig tengdan ættarmold og
menningu. Flest eru kvæðin tækifæris-
bvæði, því að þau efni verða alþýðu-
skáldinu eðlilega nærtækust, og eru þau
kvæði lipurlega kveðin. Hitt er þó enn
merkilegra, hve höfundurinn leikur
sér að dýrum háttum, yrkir hring-
hendur og jafnvel sléttubönd, og ber
það vitni hagmælsku hans.
Jóhannes H. Húnfjörð (f. 1884) er
Húnvetningur að ætt, og var Halldór
Sæmundsson faðir hans hagyrðingur
góður. Jóhannes fluttist vestur um haf
aldamótaárið og hefir löngum dvalið
í Brown-byggðinni íslenzku i Mani-
toba og skrifað skilmerkilega sögu
hennar. Hann er maður lítt skólageng-
inn, en bókhneigður, og lýsir bók-
mentalegur áhugi hans sér í kvæðagerð
hans. Eftir hann kom út kvæðasafnið
Ómar (Winnipeg, 1938). Jafn beztar
eru sumar lausavísurnar og sjálfslýs-
ingar, en heilsteyptasta kvæðið og
markvissasta “Oflátungurinn”, sem
bregður upp glöggri mynd. Grunt er
alstaðar á samúð höfundar með oln-
bogabörnum lífsins, enda mun veg-
ferð ævinnar hafa orðið honum ærið
næðingssöm; ættjarðarást hans og
þjóðrækni eru einnig sterkur þáttur í
kveðskap hans, enda hefir hann verið
góður liðsmaður þeirra mála í byggð
sinni.
21. Loks er fjöldi annarra vestur-
íslenzkra skálda og hagyrðinga, sem
árum saman hafa birt athyglisverð
kvæði eða lausavísur í vestur-íslenzk-
um blöðum og öðrum ritum, en hafa
eigi gefið þau út í bókarformi, og eru
þó mjög góð skáld í þeim hóp. Verða
nú nokkur hin helztu talin í aldurs-
röð, eftir því, sem greinarhöfundi er
kunnugt:
Sigurður Jóhannsson (1850-1933) var
Dalamaður að uppruna, fluttist til
Canada 1892 og hafði lengi dvalið á
Kyrrahafsströndinni. Hann orti all-
margt tækifæriskvæða, náttúrulýsinga
og ættjarðarkvæða, og kennir þar tíð-
um djúprar íhugunar. Birtust sýnis-
horn úr skáldskap hans í grein í þessu
riti 1936. En það merkilega um hann,
eins og þar er tekið fram, er það, að