Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1950, Síða 95

I^OKKUR VESTUR-ÍSLENSK TÓNSKÁLD
77
rænir Ómar.” En bæði var það, að
þessi aðferð reyndist kostnaðarsöm og
svo flutti Sveinbjörnsson heim til Is-
lands og dó skömmu síðar. Upp frá
þeim tíma tók Þórarinn til að radd-
setja lög sín sjálfur. Á Islandi gaf hann
út þrjú liefti, sem liann nefndi “Hljóm-
boða”. Þau eru öll raddsett þannig,
að hver sem les nótur og s,pilar dálítið,
getur komist fram úr þeim fyrirhafnar-
lítið. Als eru í jDessum fjórum bókum
um hundrað lög—sum snildarfögur og
öll við gott hæfi mannsraddarinnar.
Hann átti mörg fleiri lög óprentuð,
sem að líkum liafa dáið með honum.
Eftirtektarvert er það, liversu vítt rúm
hann gefur sér í vali íslenskra Ijóða.
Meðal heima-skáldanna frá Símoni
Dalaskáldi og niður til Davíðs Stefáns-
sonar og annara samtíðannanna. En af
skáldunum hér vestra er St. G. Steph-
ansson hæstur á blaði. Næst ganga, að
eg held, Jakobína mágkona hans og
bræður hans Gísli og Einar Páll. Af
hinum mörgu ágætu lögum í Vestræn-
um ómum, má sérstaklega nefna
“Brim” og “Dísarhöll”, bæði við kvæði
eftir Einar Benediktsson, “Dís Gróand-
ans” og “Sumarlok”, við kvæði eftir
Einár Pál Jónsson, og “Sumar á förurn”.
Af hinum mikla aragrúa af fallegum
^ögum í seinni heftunum nefni eg af
handahófi “Árdís” við kvæði eftir
Guðmund Friðjónsson, “1 sumarheimi”
kvæði eftir St. G. Stephansson, “Þrá”,
við kvæði Jakobínu Johnson og
“Mánadísin”, við kvæði Davíðs Stef-
ánssonar, sem er hreinasta perla.
Það ber mest að harma, að Þórarinn
hafði ekki djörfung eða efnahagslegar
ástæður, meðan hann var á hæfilegu
aldursskeiði, til að rífa sig upp með
rótum, gefa atvinnuna á bátinn og
ganga á reglulegan hljómlistarskóla,
sem gefið hefði honum verklega tækni,
því andann vantaði ekki.
6. Hjörtur (Harry) Lárusson er
fæddur 14. nóv. 1874. í Ferjukoti í
Borgarfirði syðra. Faðir hans var Lár-
us Guðmunds-
son, söðlasmið-
ur, sem lengi
bjó í Winni-
peg o g o f t
skrifaði í ís-
lensku blöðin
um ýms mál-
efni. Hjörtur
er hálfbróðir
skáldkonunnar
Laura Good-
man Salverson og þeirra systkina, og
er þeirra elstur. Sextán ára flutti hann
vestur og settist að í Winnipeg, 1890.
Hann fékk ungur tilsögn í orgelspili
og lúðrablæstri. Er þess getið, að sum-
ar eitt var hann í járnbrautavinnu og
varð að æfa sig á hornið úti í skógar-
rjóðri, eftir kvöldhætti, svo hann rask-
aði ekki ró félaga sinna. Um tvítugt
er hann farinn að leika á Cornet í
flokki, sem hét “Evans Concert Band”.
Árið sem Victoria Breta drottning hélt
hátíðlegt sextíu ára ríkisstjórnar af-
mæli (1897) stofnar Hjörtur hornleik-
araflokk, með 19 leikendum, og voru
15 þeirra Islendingar. 1 tilefni af þess-
um tímamótum er flokkurinn nefndur
“The Jubilee Band”. Fyrstu samkomu
halda þeir svo 9. nóv. 1898. Er Hjört-
ur þá orðinn svo vel að sér í tónfræði,
að hann raddsetur lögin fyrir flokkinn,
þegar nauðsyn krefur. 1 kringum alda-
mótin flytur hann alfarinn frá Winni-
peg til Bandaríkjanna og hefir átt
heima í Minneapolis ávalt síðan. Hann
hefir algjörlega helgað sig tónlistinni.