Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1950, Qupperneq 135

Þrítugasta og fyrsta ársþing Þjóðræknisfélags
íslendinga í Vesturheimi
var sett í Good Templarahúsinu á Sargent
Avenue í Winnipeg, 20. febrúar 1950, af for-
seta þess, séra I’hilip M. Péturssyni, kl.9.30 f.
h. og hófst með því að sunginn var sálmur-
inn n. 38 í sálmabókinni, “Guð minn þér eg
þakkir segi.” Svo las séra Jóhann Friðriksson
Biblíukafla og flutti bæn. Að því loknu var
sálmurinn númer 23, “Faðir andanna sung-
inn, með aðstoð Gunnars Erlendssonar sem
spilaði lögin. Forseti kvaddi ritara til að lesa
þingboðið, sem birt hafði verið í blöðunum.
Að því loknu setti forseti þingið, og flutti svo
ávarp sitt.
ÁVARP FORSETA
Eg vil bjóða alla gesti og fulltrúa velkomna
á þetta 31. þing Þjóðræknisfélags Islendinga í
Vesturlieimi og láta í ljósi ánægju mina og
fögnuð yfir því, að þrátt fyrir örðugleika af
ýmsu tagi í sambandi við rekstur félagsins og
deilda þess, er félagið enn við góðu lífi og
margt í sambandi við starf þess, deilda og ein-
staklinga innan þeirra, bendir til þess að þó
að oss finnist að mörgu sé ábótavant, geti
framtíðin verið oss björt og giftudrjúg er einu
takmarki á fætur öðru er náð. Aldrei verður
hægt að framkvæma alt, sem vér setjum oss
í einu. Vér verðum heldur, eins og gert hefir
verið, að vinna hægt og stöðugt, standa í skil-
um við menn og málefni, og missa aldrei sjón-
ar á aðalmarkmiðinu, sem er ræktarsemi við
þá þjóð, sem sér erum orðin partar af, og sem
margir á meðal vor eru innfæddir borgarar í.
Á þessu miðaldar ári höldum vér þrítugasta
og fyrsta ársþing félags vors, og horfum fram
til ókomins tíma til að rýna eftir því, sem mun
verða á hinurn síðari helmingi tuttugustu ald-
arinnar.
Ot á við í heiminum eru framtíðarhorfur
bjartar eða dimmar eftir því hvernig menn
túlka það, sem er að gerast meðal þjóðanna.
hað má segja með sanni, að möguleikar til ills
í heiminum hafi aldrei verið meiri, eða ógnað
heiminum meir en nú, en á sama tíma hafa
inöguleikarnir til góðs aldrei verið meiri en
einmitt á þessum tímum. I>að fer allt eftir
því hvernig menn og þjóðir beita þeim kröft-
um og þeim völdum, sem þær nú ráða yfir.
Og eins fer í öllum málum. Mikill sannleikur
er í því fólginn, sem einn maður sagði einu
sinni, að einstaklingar í hverju þjóðfélagi gætu
trygt framtíð heimsins bezt, ekki með því að
lifa óttafullu lífi vegna þess, sem gæti orðið,
en með því að vinna það verk, sem þeim er
falið að vinna, þó lítið sýnist stundum vera
og ómerkilegt, með trúmensku og dugnaði, i
anda kærleika og einlægni. Og þá, er fjöldinn
fvlgir þessari reglu, og hefir unnið það verk,
scm honum hefir verið falið, með trygð og
einlægni, hefir hann gert það, sem í hans valdi
stendur til að tryggja framtíðina, og enginn
getur heimtað rneira, hvorki guð né mennirn-
ir því hver einstaklingur getur unnið aðeins
eftir meðsköpuðum hæfileikum og gáfum.
Meira getur hann ekki gert.
Gjörum við þetta í starfsemi vorri, sem fé-
lagsmenn og konur Þjóðræknisfélags vors, inn-
an og utan félagsins, þá gjörum við ekki að-
eins alt, sem heimtað getur verið af oss, en
vér tryggjum á sama tíma framtíð félagsins,
og þar að auki, sem nýtir borgarar þjóða
vorra, hvort sem er Canada eða Bandaríkjanna,
eða fslands, tryggjum vér framtíð þeirra og
líka framtíð heimsins.
Stofnendur félags vors lögðu sinn skerf til
málanna. Vér, sem nú erum við störfin verð-
um að fara eftir dæmi þeirra, svo að vér, á
vorum tíma, getum gefið þeim í arf, sem á eft-
ir koma, stofnun, stefnu og eftirdæmi, sem
verði þeim hvatning til göfugs starfs í fram-
tíðinni. Vér vitum ekki hvernig hún verður.
En með bjartsýni og góðri von um hana get-
um vér haldið áfram því verki, sem vér nú
vinnum kvíðalausir og án ótta, því trú vor og
sannfæring um verðmæti þess, sem vér vinn-
um að, hefir skapandi mátt.
En þó að svo væri ekki, hvað hefði langt
verið komist, þegar Þjóðræknisfélagið var