Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.06.1926, Qupperneq 17

ANDSTÆÐUR
15
FóSurlaus hrossin fyrir dag
flutt eru gaddinn á.
Frani á síöasta só’arlag
sverfa þau mosaflá.
SauSirnir einu sinni’ á dag
sultar næringu fá.
Grennist nú féö, því gjöf er naum,
gott á meSan þaS rís.
Fyrir því margan dreymir draum
drífi’ inn á fjörSinn ís.
Breyti ’ann ei neitt í næsta straum,
neyS er og fellir vís.
Andstæður.
Eftir porskahít.
Mér finst þaS oft skrítiS, þó skorti völ
aS skýring finni,
hve meinlegt er sambland af sælu og kvöl
í sálu minni.
Því stundum virSist mér lífiS svo létt,
aS leikiS gæti
um allan heiminn í einum sprett,
á öSrum fæti.
Þá birtist mér gleSigySjan hlý,
sem geisla blossi,
svo heilsaS gæti’ öllum heiminum i
meS heitum kossi.
Mér finst alt böliS, sem bar eg í gær,
sem barna gaman,
svo eg gæti hlegiö ofan í tær
aö öllu saman.
Mér greypt sýnist lífsdýröin gervalt á
meS gullnu letri,
og mennirnir eins og englar þá,
eöa’ öllu betri.
Eg skemt get mér jafnvel skrílnum hjá
viS skrípalæti,
og held næstum fyrir heimskunni þá
eg hneigt mig gæti.
En ekki bý eg nema’ örllitla stund,
viS ánægju þessa,
því óSara hug-þokan legst yfir lund
sem langvinn rnessa.
Alt landiS er oröiS og lífiS þá
meS litum öSrum,
og englarnir, sem eg áSur sá,
aS eiturnöörum.
Margt litfagurt andlit, er leyföi’ eg fyrst,
svo líkist svíni,
þó gull væri’ í boSi, eg gæti ei kyst
þaö greppa trýni.
Mér helzt viföist lífiS sem háska-raun
á hálum stígum,
og umhverfis heimurinn ÓdáSahraun
meS ótal gýgum.
Og mannsæfin viröist ntér veglaust hjarn
í vetrar hörku,
en sjálfur eg einmana, áttavilt barn
á eySimörku.
En skapsbrigSi þessi mér skjótast frá
þó skyndilega,
og lífiö meö alt ööruni augum þá
eg yfirvega.
Því oftast þó fer eg um Alfaraleiö,
inilli’ öfga tveggja,
og horfi á samkeppnis hamslausu reiS,
til hliöa beggja.
En hvar, sem eg hlusta og hvert, sem eg
lít,
eg hót ei skynja,
hver allsherjar tilgangur er,—svo eg hlýt,
aS efa og synja.
Mér helzt sýnist þetta heimsvalds afl
á hending reika,
og mannlífiö endalaust óvits tafl,
sem allir leika.