Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.06.1926, Blaðsíða 30

Risar og engisprettur.
Eftir séra Ragnar E. Kvaran.
Þess hefir veriS getið á prenti í
blöðum. vorunx í haust, aS Tímarit
Þjóðræknisfélagsins hafi orSið fyr-
ir þeim álögurn af hendi guðf eSgina
sinna, er því var nafn gefiS, aS
aldrei mætti nefna trúmál í þess
áheyrn — aS minsta kosti meS öllu
bannaS, aS það flytti sjálft nokkur-
ar hugleiðingar um þau efni. Yel
má vera, að ekki sé að ástæðnlausu
svona unnnælt. En þó vona eg, aS
ekki verSi um þaS vandaS, þótt eg
sæki mér texta aS máli mínu í
fornar heimildir, sem nátengdar
eru trúarhugmyndum kristinna
manna.
1 fjórSu Mósebók er sögS
saga um þaS, er Móse sendi 12
menn í njósnarerindunx inn í
Kanaansland, til þess aS færa
fregixir af staSháttunx og grensl-
ast eftir, hver tök mundu á því
vera, aS ráSast til inngöngu í land-
iS. Sendimennirnir komu aftur
og gáfu skýrslu sína. í fyrstu voru
þeir allir sammála um eitt atriði.
Þeir sögSu, aS landiS væri afar-
frjósamt og flyti í mjólk og hun-
angi — eins .0g Þórólfur sag'Si síS-
ar um annaS land, aS smjör drypi
þar af hverju strái- En þá lagSi
einn maSurinn þaS til, aS lýSurinn
skyldi tafarlaust liefjast lianda
0g ráSast þegar inn í landiS. En
þá tóku hlutirnir aS sjást í öSru
ljósi.
FræSimenn hafa stundum veriS
—eSa svo segir Francis J. McCon-
nell biskup í Pittsburgh, og þaS var
ræSa eftir hann, senx fyrst dró at-
hygli mína að þessunx stað í Móse-
bókununx — í vandræSunx með
þessa frásögu. Sönxu mennirnir.
sem segja í einu versinu, aS landiS
sé indælt, segja í því næsta, aS þaS
sé ilt og eti upp íbúa sína. Sumir
hafa haldið, að hér væru tvær forn-
ar erfikenningar, sem hefðu verið
ofnar sanxan í eina frásögu. ÞaS
er ekki talið óhugsandi að svo sé,
en hitt þó líklegra, að hér sé ekki
um neitt þvílíkt aS í’æSa. Tillag-
an um aS hefjast handa, er þarna
á nxilli þessara tveggja unxnxæla.
Þegar á þaS var minst, aS gaixga
rakleiSis aS markinu og leggja
undir sig gæSin, sem allir þrá.Su,
þá breyttu þau samstuixdis xxtliti í
augunx tíu af tólf sendinxönnum.
Þegar menn stóðxx andspænis því,
að leggja eitthvað á sig og í liættxx
við að ná fyrirheitna landinu, þá
breyttist landi í ilt land xxr góðu,
og ægilegir risar ui’Su á vegiixuixi.
Mennimir liafa ekki breyzt á-
kaflega mikiS frá þessum tíixxa.
Sendinxenninxir tíu lieyi’a til þeim
íxxikla meirihluta, sem horfir lxug-
fanginn í áttiixa til fyrirheitna
landsins, þaixgað til einhver sting-
ur upp á því, aS leggja af staS í
áttiixa þaixgaS núna. Þá taka örS-
ugleikarnir á sig risavaxna nxynd.
ÞaS er ekki íxxinsti vafi á því, að
þaS nxætti koma í framkvæmd á
örstuttunx tínxa, til þess aS gera,