Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.06.1926, Qupperneq 100

98
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ISLENDINGA
En um slík hin mörgu tilfellin er
ekkert verið að fjölyrða í nútíðar-
ritum fremur en í Bislcupasögim-
um forðum.
Kraftaverk eiga sér ekki stað í
þeirri merkingu, sem alment er
skilið það orð, hvorki hjá anda-
læknum né jarðneskum. Allar
lækningar verða með náttúrlegu
móti, hvort sem þær verða af
völdum ímyndaðra andalækna eða
jarðneskra.
En það er áhugamál okkar
lækna, að eyða sem mest allri hjá-
trú og viðhafa þær einar aðferðir
til lækninga, sem bygðar eru á
réttum rökum og sviftar allri
hindurvitnablæju.
Að endingu vil eg óska, að ein-
hver starfsbróðir minn vestan-
liafs, sem hefir kynt sér árangur-
inn af samstarfi lækna og presta
við andlegar lækningar, yrði svo
vænn að fræða okkur heima á
Fróni þar um í einhverju blaði eða
tímariti.
VII.
Það er sannfæring mín, að eng-
in alþýða í nokkru landi sé eins
fróðleiksgjörn og skilningsgóð eins
og íslenzk alþýða austan liafs sem
vestan. Þess vegna á það að vera
okkur, sem við ritstörf fáumst og
viljum fræÖa fólkið, áhugamál að
bera því það á borð, sem við vitum
sannast og réttast. Mér er það
mesta áhugamál, að reyna eftir
mínu viti að hamla upp á móti
hjátrú og miðaldamyrkri, þegar
verið er að vekja upp gamla hind-
urvitnatrú og huldufólksstrú og
gera menn með því bæði myrk-
hrædda og ljóshrædda. Og hvað
liuldulækningar og andalækning-
arnar snertir, er það trú mín, að
það í höndum fávísra manna geri
marga sefasjúka, sem veikir eru
fyrir.
Fátt er verra en hræðsla við
myrkur og drauga til að veikla
menn á sál og líkama. Og hræðsla
er smitandi.
“Haltu hræðslunni í sjálfum
þér og miðlaðu öðrum af móði
þínum og manndómi”, sagði Robt.
L. Stevenson. Drengilega mælt, og
veitir virkilega ekki af að hugsað
sé um sóttvarnir gegn andlegum
farsóttum, eins og gagnvart öðrum
næmum sótturn.
Að endingu vil eg óska, að eng-
inn skilji orð mín svo hér að fram-
an, sem eg sé að gera gys að bæn-
rækni yfirleitt, þó eg gjöri lítið úr
bænakvabbi í veraldlegu hags-
munaskyni. Það eru svo margar
betri bænir til.
Það er barnaskapur, að biðja
guð um að gera snöggar náttiíru-
byltingar og galdraverk. 0g hvað
■snertir lækningar sérstaklega, þá
skal það ætíð reynast guði þókn-
anlegasta bænin, að rannsaka alla
sjúklinga með vísindalegri ná-
kvæmni og nota síÖan þær einar
lækningaaðferðir, sem bygÖar eru
á skynsamlegu viti.
“Bænin má aldrei bresta þig —
búin er freisting ýmislig” — var
mér kent ungum, og eg trúi því
enn og veit, að bænrækni er öllum
holl, sem öflugt ráð til andlegra
lækninga, til að styrkja vit og
veikan vilja og kærleika til guðs
og manna. Og gaman væri að