Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Qupperneq 4

82
NÝJAR KVÖLDKUVÖR.
stæðing og vinavana; annars mun mjer eigi
takast að vinna bug á [irályndi hennar. Við
skulum sjá, hvort hún heldur áfram að neita
mjer, þegar hún getur eigi með neinu móti
sjeð fyrir sjer eða móður sinni.«
f vinnustofu Schneiders háskólakennara voru
allir starfsmennirnir saman komnir á mánudag-
inn og unnu af kappi.
Karl var að taka mót af mynd eftir háskóla-
kennarann. Hinir starfsmennirnir rendu til hans
öfundaraugum vegna þess, að honum voru
ætíð fengin þau störf, sem háskólakennarinn
trúði eigi öðrum fyrir. Öfund þeirra var ef
til vill enn meiri af því, að hann verðskuldaði
fyllilega traust það, sem til hans var borið,
því að enginn rækti starf sitt með meiri ná-
kvæmni og kostgæfni.
»Jeg hefði gaman af að vita,« sagði einn
þeirra, »hvernig hágkólakennaranum yrði við,
ef að Gústavspn skemdi myndina. F’á myndi
dálætið verða á förum.«
»Og það rjettilega,« svaraði Karl stillilega.
»Rað er eigi eins auðvelt að gera myrtd eins
og að taka mót af henni, og mjer er óhætt
að segja, að sá yrði óvinur minn, sem skemdi
mynd fyrir mjer.«
»Heyr á endemi! En það drembilæti,*
mælti annar starfsmaður. »Það er rjett eins
og Gústavson hefði gért slíka mynd.«
»Vissulega hefir hann gert það. Hefirðu
gleymt skrautinu og heiðurspeningnum? Hann
verður myndhöggvari síðar; máske eigi eins
m.kill listamaður og gamli maðurinn, svo mik-
illi háfleygi er Gústavson eigi gæddur.«
»Hver veit,« mælti Gústavson brosandi,
»nema að jeg fari síðar að höggva úr marm-
ara.«
»Höggva úr steini vildirðu sagt hafa. Stein-
höggvari geturðu orðið, en eigi myndhöggv-
ari. Gamli maðurinn er of hygginn til þess
að gera örn úr spörfugli.*
»Ef háskólakennarinn hjeldi, að örn gæti úr
mjer orðið, þá Ijeti hann svo verða,« mælti
Karl og hjelt áfram vinnu sinni og svaraði eigi
hæðiyrðum fjelaga sinna.
í myndastofunni, sem lá að vinnustofunni,
var enn enginn lærisveinanna, en háskólakenn-
arinn var kominn þangað öllum að óvörum.
Hann heyrði sumt af samræðunni, en ljet ejgi
á sjer bær-a. Hann reyndi jafnan að kynna
sjer skaplyudi hjúa sinna og starfsmanna.
F*á er starfsmennirnir höfðu breytt um um-
talsefni, ^gerði hann háreysti nokkra, svo að
þeir hjeldu, að hann væri nú að koma inn í
myndastofuna, og síðan tók hann til starfa. —
F*á varð óðar þögn í vinnustofunni. Allir
vöruðust óþarfa mælgi. Allir vissu, að há-
skólakennaranum var hún hvumleið og þeir
vildu eigi mis5a hylli hans. —
Klukkan 10 komu lærisveinarnir. F’á er þeir
voru teknir til starfa, kallaði háskólakennarinn
á Karl.
»Er mótið tilbúið?* spurði hann.
»Jeg er rjett búinn með það,« svaraði Karl.
»Pá verðurðu undir eins að byrja á teikn-
ingunum.*
Karl ætlaði að fara og hafa svuntuskifti og
koma svo aftur í myndastofuna og byrja að
teikna.
»Pað er rjett,« hjelt háskólakennarinn áfram.
»Hjema er frummynd, sem jeg vil að þú
dragir fyrst.«
Háskólakennarinn gekk að stóru borði, sem
stóð á miðju gólfi. Hann benti Iærisveinun-
um að koma til sín og mælti um leið og hann
benti á pappírsbiað á borðinu:
»F*etta er fögur hugmynd; finst ykkur það
eigi? Húu myndi verða prýðisfögur væri hún
höggvin í marmara. Biðjandi barn. Jeg hefi
Iengi hugsað um það, en í gær dalt mjer i
hug, að gera frummynd að því. Jeg ætla að
móta hana og höggva síðan í marmara.«
Lærisveinarnir tveir dásörr.uðu frummýndlna.
Síðan rjetti háskólakennarinn myndina að Karli
og sagði;
'»Hvað segir Gústavson um frummynd þessa?
Sýnið, að þjer dragið hana með vanalegum
dugnaði.«