Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Qupperneq 6

84
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
frummyndina; þjer verðið frekar að lakast á
hendur, að jnóta myndina sjálfa.« .
Háskólakennarinn fór og ungi listamaðurinn
fjell á knje frammi fyrir myndamótinu, hallaði
höfði að stallinuni og stamaði fram ástarorð-
um, eins og hann væri að kveðja hjartfólg-
inn vin.
Hálfri klukkustund síðar gekk hann aftnr inn
í myndastofuna. Á útliti hans var eigi unt að
sjá hinar æðistryldu geðshræringar, sem níst
höfð^r hjarta hans litlu áður.
Hann teiknaði allan daginn.
Miðdegisverður kom og menn bjuggust að
fara, en Kari varð einn cftir. Stuttir síðar gerði
háskólakennarinn honum boð að finna sig og
hlýddi hann þvi undir eins.
»Hafið þjer borðað miðdegisverð?* spurði
háskólakennarinn.
»Jeg er vanur að vinna í skammdeginu eins
lengi og fært er og snæða síðan,« svaraði Karl.
»Pá getið þjer borðað miðdegisverð hjá
mjer í dag; jeg þarf ýmislegt vtð yður að tala.
Jeg borða að hálfri klukkustund liðinni.*
Petta var í fyrsta sinni í 9 ár, að háskóla-
kennarinn bauð Karli til miðdegisveislu. En
Karl var eigi að hugsa urn miðdegismatitm.
Hann kom satnt á hinum^ákveðna tíma til há-
skólakennarans og bjóst við, að hann mttndi
tala um myndina.-
En svo varð eigi. Hann mintist eigi eiuu
orði á það mál. Hann talaði að eins um af-
ritunina og spurði, hvort Karl hefði lokið er-
indi því, sem hann fjekk honum.
Karl kvað svo vera. Háskólakennarinn bað
hann síðan að sjá um, að Gerða tæki þegar
til starfa.
Pá er miðdegisverði var lokið, tók háskóla-
kennarinn upp. handritið og bað haun að fara
með það sem ^skjótast. Bauð hann honum að
nota vagn sinn, en Karl kaus frekar að ganga.
Óvenju mikill sorgarblær hvíldi yfir hittum
unga listamanni. En þá er hann leit Gerðu,
sem fagnaði honum með vinarbrosi og sagði
honum að móður sinni liði betur, varð hann
aftur glaður og ánægður, einkum er Oerða
grjet af gleði yfir verkefni því, sem hann færði
henni.
Gerða ttúði honum fyrir því, að hún hefði
veiið orðin nijög áhyggjufull af því, að við-
skiftavinum þeirra hefði fækkað svo mjög. Leit
út fyrir, að hana mundi bresta vinnu, en þá
kom afritunin í tæka tíð. Hún var að sönnu
hálfhrædd um, að hún mundi eigi geta leyst
hana nógu vel af hendi, en ætlaði að vanda
verk siít eftir fremsta mætti. —
Pau fóru yfir handritið, og hún vildi byrja
sem fyrst að afrita, svo að hún gæti komist að
því, hve mikið hún græddi á þess konar vinnu.
Hún var á fótum og ritaði þar til klukkan eitt
um nóttina. Hún hafði eigi fengist við slíkt
áður, en fjell það mikið betur en saumarnir.
Hún virti handritið gaumgæfilega fyrir sjer
og táraðist, þá er hún hugsaði til þess, að
hún væri að vinna fyrir föður Richards.
Karl kom heim klukkan 10 um kvöldið. Alt
var í kyrð í húsi háskólakennarans, enda var
þar snemma tii hvílu gengið. Karl gekk stilt
upp gangriðið. Pá er hann var kominn inn
í herbergi sitt fann hann engin eldfæri og varð
því að hátta í myrkrinu. Um morguninn, áð-
ur en Karl var kominn á fætur, fjekk hann boð
frá 'náskólakennaranum um, að koma niður í
vinnustofuna, þar sem hann biði hans.
Schr.eider var mjög æstur, þá er Karl kom.
Hann stóð frammi fyrir mótinu, sem Karl hafði
steypt daginn áður. Hanti fullyrti, að það
væri svo illa gert, að myndin hefði skemst, og
skipaði Karli að taka það undir eins af; var
það mikið verk, og eigi flýtti það fyrir, að
Schneider stóð við hlið hans og rak á eftir
honum með ýmsum fúkyrðum.
Loksins, að ttfeim stundum liðnum, var verk-
inu lokið, án þess að myndin hefði skemst.
Starfsmennirnir og nemendurnir vorn komnir,
ög þá er Karl var búinn með mótið, gekk
hann inn í myndastofuna til að teikna. Há-
skólakennarinn var kominn þar inn litlu áður.
Á miðju gólfiuu stóð fótstaliur, sem eigi