Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Qupperneq 8

86
NVJAR KVÖLDVÖKUR.
Langur tími var liðinn. Vorið var komið,
og enn hafði hinum auðga Sirömberg eigi tek-
ist, að knýja Gerðu til að láta undan, þótt hann
beitti óta! brögðum.
Hann hafði hitt hana nokkrum sinnum á götu
og sagt henni, að ofsóknum hans Ijetti eigi fyrr,
en hún væri orðin konan haus.
Hefði Gerða eigi verið svó hamingjusöm að
kynnast Karli, þá er sra. Z. misti við, mundi
Strömberg máske hafa átt sigri að hrósa og
hafa steypt þeim mæðgum í volæði og ör-
byrgð, en nú tókst honum það eigi, því að
Gerða hafði um langt skeið haft nóg að starfa
fyrir Schneider háskólakennara, en eigi kynst
honum neitt nánar. — Schneider var ánægð-
ur með verkið, en Ijet sig litlu skifta, hver rit-
arinn var. Hann hafði svo margt að hugsa
um á þessum tímum. —
Snemma í apn'l fjekk hann brjef frá Edith;
gat hún þess, að þær mundu snúa heim til
Svíþjóðar, ef að hann væri þvf eigi mótfallinn.
Hann var nýbúinn að lesa brjefið, er honum
var tilkynt, að ókunnur maður vildi fintia hann
að máli. Komumaður gekk inn og tók há-
skólakennarinn lionum vingjarniega og virðu-
lega.
*Mjer er heimsókn yðar mjög kærkomin, hr.
Sfrömberg,* mælti háskólakennarinn og bauð
gesti sínunt sæti.
»Jeg hefi leyft mjer að heiinsækja hr. há-
skólakennarann til þess að biðja yður að
benda mjer á ungan listamann, sem dvelja vill
á búgarði í sveit sumarlangt og starfa að því,
að endurnýja gamalt málverkasafn. Málverkin
eru verðmæt, en illa komin, og vil jeg koma
þeim í gott lag. Hr. háskólakennarinn þekkir
sjálfsagt einhvern listamann, sem takast vill
þetta á hendur,«
Háskólakennarinn nefndi nokkra unga menn,
sem hann þekti, og ræddu þeir um þetta hálfa
klukkustund.
Strömberg var kunnur að því, að láta sig
miklu skifta heili almennings. ^ Hversu mikil
siðferðisleg spilling, hagsmunasýki og hóflaus
eigingirni leyndugt undir þessari fögru grímu
Strömbergs grunaði almenning eigi, þá er hann
las í blöðunum um hinar mörgu stórgjafir
hans í ýmsu góðgerða- og líknarskyni.
Sami maðurinn, sem stráði velgerðum sínum
víðsvegar með taumlausu örlæti til þess að ná
lýðhylli, gaf enga ölmusu í kyrþey, og neytti
hvers tækifæris til þess að afla sjer auðæía og
hagnaðar í laumi.
Lífstakmark hans var að eins: sjálfur hann,
heill hans og sæla. Hann hafði aldrei borið
ást í brjósti til neins manns, og allar samúð-
arkendir hans voru svo samgrónar hagsmuna-
sýki hans, að vart var um sanna samhygð
að ræða.
Ást Strömbergs á Gerðu var fyrsta tilfinn-
ingin, sem tengdi sjálfsveru hans annari mann-
veru. Sú ást átti sjer djúpar rætur. Ef Gerða
hefði gengið að eiga hann, hefði hún orðið
einvöld drotning hjarta hans. Nú hafði synj-
un Gerðu reitt hann til reiði, svo að eigin-
girni hans fór hamförúm. Hann varð að hefna
sín á henni og vonaði að sigra hana að lok-
um. En snúum aftur til hans og háskóla-
kennarans.
Þá er háskólakennarinn hafði lofað að senda
nokkra unga listamenn til Strömbergs, leiddi
hann talið að myndhöggvaralistinni, og varð
það til þess, að háskólakennarinn fór með
hann niður í myndastofu sína.
Ressa hafði Strömberg óskað. í myndastof-
unni var Karl nú að eins einn.. Hann vann
þar að mynd sinni »Hin biðjandi mær«.
Stiömoerg leit fyrst á unglinginn; virtist þó
eigi gefa gaum að honum, en nam staðar
frammi fyrir »Hin. sofandi Venus« eftir Schnei-
der og dásamaði hana. Loks tók hann að
virða fyrir sjer höggmynd Karls, fór nokkrum
lofsyrðum um hana og spurði hann að heiti.
Karl sagði honum nafn sitt.
»Gústavson?« tók Strömberg upp eftir hon-
um og var sem eitthvað gleymt væri að ritj-
ast upp fyrir honum. »Nafn þetta minnir mig
á ungan handiðnamann, sem jeg fjekk í hend-
ur fjárupphæð handa fátækri ekkju. Hann var
skósmiður og bjó í Bændagötu.* •