Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Síða 9

NYJAR KVOLDVÖKUR.
87
»Pað var bróðir minn,« svaraði Kari. »Jeg
var þá við nám hjá honum.«
»Pað eruð þá víst þjer, sem segið dóttur
frú Ahrnell til í dráttlist?«
Karl stokkroðnaði, en svaraði spurningunni.
»Mig hefir furðað á þvf, hvernig að unga
stúlkan getur sjeð fyrir þeim mæðgum,« mælti
Strömberg. sRað er óskiljanlegt, þar eð móð-
irin er veik og getur eigi unnið. Jeg hefi að
vísu hjálpað þeim stundum, en vegna dóttur-
innar, sem er mjög fríð sýnum, hefi jeg eigi
viljað heimsækja þær. Rað gat auðveldlega
orðið til þess, að rýra álit hinnar fátæku
meyjar.«
»Hvað ungfrú Ahrnell snertir,« sagði Karl,
sem fanst orð Strömbergs særa sig, »þá held
jeg, að enginn geti fundið henni neitt til lasts.
Allir kunuugir henni vita, hve vinnugefin hún
er og hve prúð og óaðfinnanleg hegðan henti-
ar er í alla staði.«
»Qetur vel verið, en eitthvað hlýtur hún að
hafa fyrjr stafni til þess að framfleyta sjer.«
»Svo er því einnig varið. Síðan saumarnir
minkuðu starfar hún að afritun og hefir ofan
af fyrir sjer með því. Sá, sem nennir að vinna
og er þolgóður, skortir sjaldan daglegt brauð,«
mælti Karl.
Háskólakennarinn hafði með hinu hvassa
augnaráði sínu athugað bæði Strömberg og
Karl og getið sjer til margs, sem furðu mikill
sannleikur var í.
Komumenn hjeldu nú burt úr myndastof-
unni, og þeir voru eigi fyr komnir út úr dyr-
unum en Karl hætti vinnu sinni og þaut upp
á herbergi sitt.
Rá er Strömberg og háskólakennarinn voru
aftur komnir í herbergi hins síðarnefnda, mælti
Strömberg:
»Hefir Gústavson hinn ungi verið iengi hjá
háskólakennaranum?«
»í níu ár.«
»Mikils má af honum vænta —«
»Mjög tnikils.*
Háskólakennarinn hafði ákveðið, að svaia
að eins stuttlega, en láta Strömberg tala.
Rá er tveim kænum lendir saman, reyna þeir
að sjálfsögðu að beita hvorn annan sem me^-
um brögðum. Svo fór einnig hjer. Sá grun-
ur hafði kviknað hjá háskólakennaranum, að
Karl væri tilefni komu Strömbergs, og nú vildi
hann, að Strömberg staðfesti þennan grun með
spurningum sínum.
»Rað væri mjög illa farið,« mælti Strömberg,
»ef hanii yrði of snemtna ástfanginn f éinhverri
ungri stúlku. Slík kynni, einkunt ef mikil gjöld
eru þeim samfara, hindra venjulega þroska
listamannsins.«
»Satt er það, en hjer er eigi um slíkt að
ræða.«
»Afsakið, en jeg álít hið gagnstæða. Gúst-
avson er að líkindum mjög ástfanginn í ung-
frú Ahrnell. Pað verður lionum dýrt. Hann
er sem sje neyddur til að styrkja þær mæðg-
ur með fjárframlögum.«
»Eruð þjer viss uth þetta?« spurði háskóla-
kennarinn. .
»Já, og jeg kenni sárt í brjósti um hinn
unga listamann. Hann hefir utinið þeim báð-
um tjón með þessum kynnttm. Fyrst að hann
hefir styrkt hana hefir hún mist vinntt þá, sem
hún hafðí áður og einnig hið góða álit sitt.«
Strömberg sá það á háskólakennaranum, að
honum þótti nú nóg komið, en samt hnýtti
hann við nokkrum siðferðislegum athugasemd-
um, og kvað það skoðun sína, að það væri
skylda hinna eldri, að benda æskulýðnum á
glöp þau, sem hann gerði. Að svo mæltu
fór hann.
Háskólakennarinn gekk lengi um gólf og
særandi hugsanir virtust sækja á hann.
Að klukkustund liðinni tók hann hatt sinn
og yfirhöfn og fór að heiman, Hann settist
upp í ljettivagn og ijet aka sjer til Hökens-
strætis.
Hann ætlaði að sjá þessa'unga stúlku og
dæma sjálfur um það, hvort hún væri ein af
konum þeim, sem fæddar eru til þess að ger-
spilla ungum mönnum.
Háskóiakennarinn gekk upp á þrióju hæð og
barði að dyrum. Karl lauk upp. Hantt var