Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Qupperneq 13

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
Q1
menn, sem heimsóttu hann. En samt tók hann
jafnan á móti þeim, og svo gerði hann nú,
og Ijet þjóninn koma inn til sín með gestinn.
Stundarkorni síðar gekk Níels Qústavson skó-
smíðameistari inn.
Níels hneigði sig fyrir Strömberg og sagði
um leið og hann leit á hann: »Afsakið að eg
raska ró yðar á sunnudegi, en erindi mitt þolir
eigi bið, og því áleit jeg, að best væri að
grípa tækifærið, er það gafst. Jeg heiti Níels
Gústavson og bý í Tollhliðsgötu og er skó-
smiður.« Níels þagnaði og virti Strömberg
fyrir sjer.
»Ó, nú man jeg eftir yður. Rjer bjugguð
einu sinni í Bændagötu og tókust á hendur
fyrir mig að sjá um frn Ahrnell, sem var veik.
Síra 2. sagði mjer, að þjer hefðuð fengið
hotium til varðveislu fjárupphæðina, sem jeg
fjekk yður handa fátæku konunni.«
Strömberg leit með auðmýktar-blíðu á skó-
smiðinn og hjelt áfram: »Mjer hefir verið
sagt, að þjer sjeuð virðingarverður maður, og
geti jeg eitthvað gert fyrir yður . . .«
»Jeg þarfnast einkis,« greip Nfels fram í
fyrir honum. »Jeg er hraustur og hefi nóga
atvinnu, en jeg er hingað kominn annara
vegna.«
»Lát mig heyra. Pað gleður mig jafnan
að geta hjálpað éinhverjum.*
»Hjer er eigi um neina hjálp að ræða. Þjer
eruð auðugur, en hafið eigi ætfð verið það,
og yður ber því að sýna þeim, sem eru að
brjótast áfram, fuila virðingu.«
»Það geri jeg einnig,« sagði Strðmberg.
»og jeg er jafnan reiðubúinn til að styðja hinn
starfsama og framsækna.«
»Hm, hm,« sagði 'Níels og horfði fast á
Strömberg. Auðsætt var, að hann var dálftið
forviða á framkomu hans, en virtist þó ein-
ráðinn í, að segja honum sannleikann. Eftir
nokkurt hik tók hann frjálslega til máls:
»Erindi mitt er, að biðja yður að segja
Stínu systur minni, kryplingnum, eigi neitt um
eiginmann og dóttur frú Ahrnell.«
»Biðja mig?« hrópaði Strömberg með upp-
gerðar undrun.
»Já, einmitt yður. Stína er illa lynt og bak-
máiug. Ef henni er sagt eitthvað, ber hún
það út, og það er líklega eigi ætlan yðar, að
kviksögur, miður fagrar, gangi um stúlkuna.
Þjer vitið best sjálfur, hve mikið hæft er í því,
ef sagt er að . . .«
Níels hætti í miðju kafi, eldur brann úr aug-
um hans og hann átti erfitt með að stilla sig.
»Eruð þjer frávita, maður minn? Fullyrð-
ið þjer, að jeg hafi talað við systur yðar um
dóttur frú Ahrnell? Haldið þjer, að slíkur
maður sem jeg leiti uppi þessháttar hyski til
þess að rógbera fátæklinga?«
»Jeg held ekkert, en veit hvað jeg fer,«
svaraði Níels ákveðinn mjög, »Þá er þjer
tðluðuð við Stínu í gær, stóð jeg í hiiðinu og
hlustaði. Jeg sá eigi framan í yður, en þekti
rödd yðar, Jeg ákvað að komast eftir, hver
þessi svívirðilegi rógberi væri og elti yður
alla leið hingað. Þá er þjer voruð kominn
inn, spurði jeg dyravörðinn, hver þessi mað"
ur væri, sem hann hefði hleypt inn. Hann
sagði mjer að það væri Strömberg verksmiðju-
eigandi, og ákvað jeg þá, að við skyldum tal-
ast nánar við um þetta, og nú er jeg hingað
kominn til þess að lýsa yfir því, að ef þjer
Iofið mjer eigi að láta ungfrú Ahrnell í friði
fyrir rógburði yðar, þá segi jeg hvað jeg veit
um fyrverandi skipstjóra Strömberg, og það
mun vega á móti því, sem hægt er að ijúga
á ungu stúlkuna.«
Strömberg stökk á fætur, gráu augun urðu
græn og grimd kattarins skein úr þeim.
»Hvað!« æpti hann. »F*jer dirfist að ákæra
mig þannig og meira að segja undir mínu
þaki. Farið eigi of langt; annars gæti skeð,
að jeg Ijeti fleygja yður á dyr. Hvaða óhróð-
urssögur eruð þjer með á ferðinni? Ætlið
þjer að knýja mig til að láta fje af hendi?
Haldið eigi, að yður takist það. Lögreglan
launar slíka klæki, og ef þjer hypjið yður eigi
undir eins, þá . . .«
12*