Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Qupperneq 29

NÝJAR KVÖLDÖVKUR.
107
vissi að faðir hennar var rjeltlátur og gat aldrei
fyrirgefið^ranglæti eða svik.
»Jeg hefi,« mælti hann, »staðið lengi á bak
við dyratjaldið og hlýtt á samræðurnar. Jeg vil
nú fá að vita alla málavöxlu, og sjá brjefin,
sem maður þinn fjekk þjer.«
Brjefin láu á borðinu. Jeg tók þau og sagði
eins stillilega og jeg gat:
»Brjef þessi ræða um einkamál okkar Millyar;
með ieyfi yðar, tengdafaðir, eyðilegg jeg þau.«
Að svo mæltu reif jeg brjefin sundur. Smith
Ieit á mig, sneri sjer að dyrunum og mælti:
»Tengdasonur, jeg óska, að þjer þurfið eigi
að ásaka yður um, að hafa eignast slæma eig-
ir.konu. Rjer hafið nú sannað, að þjer eruð
heiðursmaður.«
Hann fór og jeg gekk einnig burt.
Daginn eftir fór jeg frá Lislehæð. Jeg vildi
hugía stillilega í einrúmi, hvaða ákvarðanir jeg
ætti að taka.
Jeg vildi eigi lengur véra meðeigandi í verk-
smiðjunni; jeg vildi eigi einn eyri af heiman-
mundi konu minnar, og gat eigi búið hjá
þeirri eiginkonu, sem hafði móðgað mig.
Jeg vissi, hve mikið gagn jeg gat unnið
iðnaðarmannastjettinni með efnafræðisþekkingu
minni, og var það fyllilega ljóst, að jeg með
þeim hætti gat orðið til meiri þjóðþrifa en
með því að vera verksmiðjueigandi.
Lundúnaborg var starfsvið handa mjer. Jeg
gat haldið þar fyrirlestra og starfað að því að
uppgötva nýjar, starfshæfari notkunar-aðferðir
af þessari vísindagrein. Pá er mjer var orðið
þetta full Ijóst, sneri jeg aftur heim að Lislehæð
og heimsótti undir eins tengdaföður minn.
Hann iá veikur. Að nokkrum vikum liðnum
dó hann.
Rjett fyrir dauða sinn skýrði hann mjer frá,
að hann hefði skrifað Strömberg og beðið
hann að segja sjer, hvað í brjefum þeim hafði
staðið, sem Strömberg hafði sent mjer, en
voru frá Milly. —
Strömberg svaraði um hæl, og gerði grein
fyrir öllum brögðum, sem Milly hafði beitt til
þess að aðskilja okkur, en það varð síður en
svo til þess að bæta fyrir henni.
Hinn rjettláti Smith hafði orðið reiður yfir
framkomu dóttur sinnar og þeim Milly lenti
saman. Hann bað mig nú um að fyrirgefa
henni, og lofa að vera henni ástúðlegur
eiginmaður. Jeg hjet manni þessum, sem jeg
virti svo mikils, að reyna að vera eins ástúð-
legur og eftirlátur við Milly og jeg frekaat
gæti.
Smith andaðist nú rólegur og blessaði hina
grátandi dóttur sína, þá er hann hafði ávarpað
hana með hinum alvarlegu, látlausu orðum
sínum. Þá er jarðarförin var um garð gengin,
var eignunum skift milli barna han«. Ström-
berg lá þá veikur í Svíþjóð, en Ijet kunnan
lögfræðing gæta hagsmuna sinna.
Jeg fór frá verksmiðjunni og Ijet erfðahluta
Millyar standa þar eftir. Við hjónin fluttum til
Lundúna. Jeg bjó þar eigi um mig sem auð-
maður væri, en eins og sá, sem hefir rýrar
tekjur. Jeg sagði Milly, að hún yrði að sætta
sig við, að láta lítið yfir sjer, því að tekjur
mínar leyfðu eigi annað.
Á næstu fimm árum gat jeg mjer svo mik-
inn orðstír fyrir störf mín og rannsóknir, að
jeg varð háskólakennari í efnafræði og hlaut
heiðursmerki, frægð og auðlegð fyrir uppgölv-
anir mínar. —
Jeg var óhamingjusamur í hjónabandi mínu.
Milly var brögðótt og ótrú að eðlisfari og
gætti þessa jafnan. Ást heimar á mjer hafði
verið áköf og ástríðuþrungin, meðan hún vissi
eigi hver úrslitin yrðu. Þá er hún hafði náð
takmarkinu, kólnaði ást hennar og hún varð
að leita annara tækifæra til þess að svafa bragða-
og hrekkjalöngun sinni. Hún skyldi eigi við-
leitni mína og áhugamál. Hún áleit það sprott-
ið af illgirni, |að jeg vildi eigi nota eignarfje
hennar, og neytti allra bragða til að komast
burt úr einverunni hjá mjer. Hún bakaði mjer
hneyksli, og þá er jeg gat eigi lengur ráðið
við hana, ljet jeg hana sjálfráða um að njóta
þeirra skemtana,. sem henni voru hugþekkar,
M*