Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Qupperneq 30

108
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
en þá urðu þær henni einskis virði. Hún fór
að verða afbrýðisöm.
Jeg var önnum kafinn við fyrirlestra og
störfin í efnarannsóknarstofunni og dvaldi þvi
Htið heima, enda elskaði jeg eigi heimili mitt.
Milly áleit að hin og önnur ástaræfintýri væri
sök í því, að jeg var svo sjaldan heima og
lenti okkur oft saman út af því, svo að nærri
lá við vandræðum, en þá datt henni skyndi-
lega í hug að vilja fara með mágkonu sinni,
frú Smith, i ferðalag til meginlandsins og varð
það úr.
Síðan fór hún með þeim til Parísar, en jeg
hjelt til Pýskalands. f Wien fjekk jeg brjef
þess efnis að konan mín hefði látist skyndilega
í París. — Strax eftir komu sína þangað hafði
hún veikst mjög mikið. Hún vildi hvorki neyta
þeirra meðala nje hlýða ráðum, sem læknirinn
ljet í tje, og afleiðingin varð sú að hún dó
eftir viku legu.
Jeg var nú frjáls. Eftir það var jeg heilt ár
í ferðalögum. Jeg var orðinn efnaður og þarfn-
aðist eigi þeirra fjármuna, sem jeg hafði hlot-
ið með konu minni.
Stuttu eftir dauða Millyar fjekk jeg fregn
um að pabbi væri látinn. Stjúpmóðir mín bað
mig um að koma til Svíþjóðar, en jeg sagði
henni, að það gæti eigi orðið. Jeg reyndi að
fá vitneskju um, hvernig þjer liði og komst
að því að þú værir ókvæmt og værir orðin
fræg listakona.
Jeg ákvað nú að ferðast til Svíþjóðar, til
þess að sjá þig aftur, og fá skýringu á orðum
þeim, sem þú mæltir við siðustu samfundi
okkar, og hvers vegna þú hefðir eigi skrifað
mjer nokkur orð í kveðjuskyni, áður en þú
fórst frá Englandi.
Pá er j«g steig fótum mínum á sænska
grund eftir 19 ára fjærveru, var það ætlan
mín að ljúka æfinni þar, sem vagga mín hafði
staðið, ef þú elskaðir mig ennþá og vildir
verða eiginkona mín; annars ætlaði jeg ef þú
hafnaðir mjer, að kveðja Svíþjóð að eilífu.
Gerða, nú er það í þínu valdi að ákveða
enn einu sinni, hver örlög mfn verða.
Gerða lagði hönd sína í lófa Ricbards og
mælti:
»Richard, nú get jeg orðið konan þín, því
að hvorki vansæmd eða fátækt aðskilur okkur
Iengur. Jeg hefi sjálf aflað mjer frægðar og
frama. Jeg tel að jeg eigi heimting á að gera
þann mann hamingjusaman, sem jeg hefi elsk-
að einlæglega síðan jeg var barn að aldri og
njóta sjálf sælu ástarinnar.*
Frá því, sem á eftir fór, þurfum vjer eigi
að greina. Pið sem elskið. — Pið vitið það. —
Frú Sjöberg, sem nú nefnist Britfa, nöldraði
dálítið, er hún kom inn til ungfrúarinnar eftir
að Richard var farinn. Henni virtist það óhæfi-
legt og ósæmilegt að þessi ókunni aðkomu-
maður hefði verið svona lengi hjá ungri, ógiftri
konu.
Gerða hirti eigi um skraf gömlu konunnar,
en gekk út og settist á svalirnar, sem sneru
út að sænum, til þess að sökkva sjer niður i
sæludrauma þessa fögru sumarnótt.
Gerða þekti lítið til hinnar sönnu hamingju.
Hún hafði um margra ára skeið elskað, án
vonar um, að þessi ást sín yrði annað en
draumur. Nú virtist hamingjan brosa við henni.
Pað voru laun alls hugrekkis og styrkleika,
sem hún hafði sýnt í lífsbaráttu sinni. Hún var
starfsins barn, sem með iðni sinni og flekk-
lausu líferni hafði aflað sjer álits, sjálfstæðis
og frægðar, og gat nú einnig vænst eftir að
fá að njóta sælu lífsins.
Gerða var á þessari stund svo þakklát guði,
að hún hneigði auðmjúk höfuð sitt og spenti
greipar, og bað til hans, algóða gjafarans allra
góðra hluta.
Pá er hún aftur hóf upp höfuð sitt skaust
eitthvað dökkleitt fram hjá svölunum, og nærri
hljóðlaust gekk maður upp svalastigann og
staðnæmdist á efsta þrepinu.
Gerða rauk á fætur, og lá við að hljóða upp
yfir sig af skelfingu, en hún þrýsti vörunum
saman og Iagði höndina á hjartastað,
Frammi fyrir henni stóð maður, hár vexti,