Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Qupperneq 31

NÝJAR KVÖ.LDVÖKUR.
109
frakki hans var hneptur upp í háls og hattin-
um þrýst niður á ennið.
»Sit kyr,« mælti maðurinn, »og gerðu eng-
an hávaða, en hlýddu vel á uiig. Tíminn er
dýrmætur og nafn mit nægir til þess að minna
þig á skyldu þína. Jeg heiti Bernharð.*
Gerða stundi þungan. Hún hafði þekt hann.
iRú verður að láta mig vera hjer kyrran. Eng-
inn hefir sjeð mig fara hingað og enginn má
sjá mig fara hjeðan. Rú verður undir eins að
koma þessu brjefi í hendur Strömbergs, en
þú verður að fara sjálf og fá ekki neinum
öðrum það. f*á er hann hefir lesin það hjálp-
ar hann mjer til að komast hjeðan áður enn
sól kemur upp á ný.
»Komast burt,« mælti Gerða fyrir munni
sjer, »þjer hafið þá framið nýjan glæp,«
»Hjer er eigi tækifæri til að tala um glæpi
mína. Nú ríður á, að þú hittir Strömberg og
enginn komi auga á þig,« svaraði Bernharð.
Gerða fór með Bernharð gegnum stofuna
til svefnherbergis síns. Hún gat eigi mælt orð
frá vörum, en benti með annari hendinni á svefn-
herbergisdyrnar og tók móti brjefinu með hinni.
Bernharð nam snöggvast staðar á þrepskyld-
inum. Hann leit blfðlega á Oerðu. en lokaði
undir eins dyrunum og mælti:
»Strömberg verður undir eins að fá brjefið,
svo að jeg gefi komist af stað, sem skjótast.«
Gerða drap höfði, læsti dyrunum og mæiti
síðan fyrir munni sjer:
»Guð minn góður! Pessi maður er faðir
minn og jeg dirfist að telja mig hamingjusama.«
Hún fjell á knje; lá þannig stundarkorn og
spenti greipar, Síðan reis hún á fætur og fór
fram til þess að vekja Brittu.
»Pú verður að fara með mjer til borgarinnar
orðalaust. Hafðu hraðan á, varpaðu sjali yfir
þig og svo förum við.«
Britta leit á ungfrúna. Varir hennar bærðust,
en hún sagði eigi neitt. Hún fleygði stóru
sjaH yfir sig og þá er Gerða var fullbúin, læstu
þær húsinu vandlega og hjeldu af stað.
Pá er þær hjeldu út á þjóðbrautina leyndist
karl tiokkut tötrum búiuu á bak við gerðið,
Hann horfði lengi á eftir þeim og þegar þær
fóru, tautaði hann.
»Pær eru flognar úr búrinu, þvi betra, jeg
get þá komið ár minni vel fyrir borð.«
Hann var stundarkorn í fylgsni sínu og
hlustaði, en grafarkyrð ríkti hvarvétna. Er hann
var kominn að raun um, að enginn væri í
nánd, skreiddist hann úr fylgsninu og læddist
fram með gerðinu þangað, sem bústaður Gerðu
var. Hann skreið upp á veggsvalirnar að gler-
hurðinni og virtist rannsaka hana. ] Skyndilega
rauf brothljóð næturkyrðina og rúða fór í
mola. Á næsta augnabliki var hlerinn tekinn
frá og karlræfillinn gekk inn í stofu Gerðu.
Áður en lengra er farið, ætlum vjer að
skýra frá, hvað Karl Gústavson hafðist að eftir
komu sína til Svíþjóðar. Hann áleit að sjer
bæri skylda til að heimsækja Níels fyrst. Hann
vissi, að bróðir hans þráði mjög að sjá hann,
en átti nú eigi neina von á honum. Koma
Karls mundi því verða honum óvænt gleðiefni.
Karl hafði því ákveðið að heimsækja bróður
sinn árdegis daginn eftir komu sína, en koma
til Edith síðdegis.
Hann hafði frjett, að Gerða og ekkjufrú
Schneider leigðu sumarbústað í Djurgaarden.
Karl lagði af stað á sunnudagsmorguninn
áleiðis til Níelsar. Pá er hann var kominn yfir
Norðurbrú, sneri hann á leið til Vesturgötu.
Hann gekk inn í skraulegt hús í miðri göt-
unni. í dyrunum mætti hann námsveini, sem
harm ávarp^ði svo:
»Er þetta hús Gústavsons skósmiðs?*
»Já, svo er það,« svaraði drengurinn. »Meist-
arinn býr sjálfur á annari hæð og vinnustofan
er á hinni þriðju, en engir af sveinunum eru
staddir þar og meistarinn tekur eigi móti pönt-
unum á sunnudögum.«
»Pökk fyrir leiðbeiningarnar,* mælti Karl
og um leið og hann gekk upp á loftið, hugs-
aði hann:
»En hve lifskjör manna geta breyst. Níels,
sem byrjaði fátækur skósmiður og vart hafði