Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Síða 39

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
117
blátt áfram það, að koma yður sem skjótast
burt úr Svíþjóð, þjer hafið í hyggju að fara
burt úr Stokkhólmi undireins, farið til Gauta-
borgar og þaðan til Kaupmannahafnar. Ef þjer
verðið á morgun í Stokkhólmi megið þjer trúa
mjer til þess að þjer verðið kærður fyrir lög-
reglunni. Kl. 7 verð jeg staddur við Riddara-
hólmsbrúna, og ef þjer verðið ekki meðal far-
þeganna, þá veit lögreglan, hversu vel hún
getur komið ár sinni fyrir borð, og haft hend-
ur í hári morðingja Hengels.*
Karl kvaddi hr. Bernharð; á svip hans var
auðsætt að ótti og reiði barðist um í brjósti
hans, en hann bældi það niður.
Þá er Karl fór herti Bernharð á ganginum
og hjelt til Drotningargötu; hann fór þar inn
í hús, sem á var letrað: »Gistihús fyrir ferða-
menn.«
Klukkun sjö var mjög fjörugt við Riddara-
hólmsbrúna. Eitt af skipunum á skurðinum
átti að fara.
Karl hafði farið út í það, og rannsakað öll
farrými, en Bernharð var eigi meðal farþeg-
anna.
Pá er skipið var farið hjelt Karl til haf-
skipabryggjunnar, til þess að komast eftir hvort
dót Bernharðs væri enn á skipsfjöl. Pað var
alt kyrt og Bernharð hafði eigi sjest síðan
hann fór í land síðdegis.
Karl ákvað að bíða eftir því, að hann kæmi
aftur, og hverfa eigi frá honum fyr en hann
væri farinn úr Stokkhólmi.
Snemma morguninn eftir hraðaði Sylvía sjer
niður hólinn, sem var milli húsanna, og stóð
brátt úti fyrir eldhúsdyrum Gerðu. Hún ætlaði
að Ijúka upp, en dyrnar voru lokaðar,
»Ætli frú Sjöberg hafi sofið yfir sig, eða sje
þegar farin eitthvað?* hugsaði Sylvía og barði
að dyrum.
»Jeg ætla að vekja Gerðu, því að það er
óbærilegt að sofa svona fagra morgunstund,*
hugsaði hún ennfremur og hjelt áfram að
berja, en alt var þögult og kyrt inni í húsinu.
»Gerða er að líkindum farin til þess að
mála einhverja útsýn. En það var eigi fallega
gert af henni að taka mig eigi með sjer,«
hugsaði Sylvía; gekk umhverfis húsið og upp
á veggsvalirnar til þess að sjá hvort dyrnar
væru eigi læstar.
»Hvað er1 á ferðuml* hrópaði hún, þá er
hún sá rúðu brotna og dyrnar opnar. Unga
stúlkan náfölnaði. Hana fór að gruna, að þjófn-
aður og húsbrot hefði verið framið.
Hún gekk inn í herbergið og fann þar hæg-
indastól, sem kastað hafði verið um koll og
borð, sem blómglas var vant að standa á.
Hún gekk að svefnherbergisdyrunum, þær voru
lokaðar og blóðblettir voru á snerlinum.
Syivía rak upp óp, hratt dyrynum opnum
og leit inn.
Hún varð svo skefld, að hún gat eigi mælt
orð frá vörum og lá við að hníga niður.
Á rúmi Gerðu lá maður, og hjekk höfuð
hans fram af rúmstokknum og á hálsinum var
breiít, gapandi sár.
Gólfið og rúmið voru löðrandi í blóði.
Sylvía ætlaði að flýja en gat það eigi. Pessi
hræðilega sjón virtist halda henni fastri.
»Hvað hefir gerst?« ‘mælti rödd að baki
hennar, Hún sneri sjer við og aldraður mað-
ur stóð fyrir aftan hana. Það var Strömberg.
»Maður myrtur í bústað ungfrú Ahrnell,*
mælti hann, þá er honum varð litið á blóðuga
líkið, og hann náfölnaði.
»Gerða! Gerða!« hrópaði Sylvía og hraðaði
sjer burt án þess að svara spurningum Ström-
bergs.
»Strömberg gekk að hinum dauða og taut-
aði.«
»Endalok hans hæfa lífi hans. Hann hefir
frelsað dóttir sína með dauða sínum, og ætla
mætti að rjettlæti sje að finna í heimi þess-
um.«
Hrollur fór um Strömberg; hann sneri sjer
við og hjelt áfram:
»Það er þá vilji örlaganornanna að jeg hljóti
eigi meyjuna. Nú er hyggilegast að sjá fótum
sínum forráð. í dag þjer, á morgun mjer.«