Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Síða 40

118
NYJAR KVÖLDVÖKUR.
Litlu síðar þyrptust menn að bústað Oerðu.
Fregnin um morðið hafði breiðst víðsvegar
um. Rætt var um hver valdur mundi að verk-
inu og grunur fjell á Gerðu, því að hún var
fjærverandi.
Strömberg hafði haldið til borgarinnar til
þessa að skýra lögreglunni frá málavöxtum, að
því er hann sagði.
Edith og Sylvía voru mjög skelfdar vegna
þess hvimleiða atburðar og hvíðafullar um
málalokin. En mitt í þessari háreysti áður en
lögreglan kom, nam skrautvagn staðar úti fyr-
ir hliðinu, og maður nokkur steig út úr hon-
um.
Hann ætlaði að ganga upp að stærra hús-
inu, en þá er hann sá mannfjöldann við minna
húsið nam hann staðar, og spurði mann einn,
sem var að ræða við gamla konu:
»Hvað er hjer um að vera?*
»Ó, eigi annað en að maður hefir verið
myrtur,* svaraði sá, sem spurður var.
»Hvar hefir þetta morð verið framið?«
»Parna,« svaraði maðurinn og benti á bú-
stað Gerðu.
»Hjá ungfrú Ahrnell,* hrópaði ungi mað-
urinn.
»Já, hann fanst dauður i rúmi hennar með
gapandi sár á hálsi.«
»Og hvar er ungfrú Ahrnell?*
»Pað veit enginn, og fullyrt er að verið geti
að hún hafi framið morðið, því að bæði hún
og vinnukona hennar eru horfnar.«
»En hvað hann getur skrafað,* mælti kona
í hópnum. »Hamingjan má vita hver hefir
framið morðið, en jeg er sannfærð um að
ungfrú Ahrnell hefir eigi gert það. Pað er
sjálfsagt Ijóti karlinn, sem var að Iæðast hjer
umhverfis í gær, rjett um leið og ungfrúin og
frú Sjöberg fóru út.
leg sat þarna niðri við ströndina og var að
þvo mjer um fæturna; þá sá jeg þær halda til
borgarinnar.
Pá er jeg fór út um hliðið skreið karlinn
niður á bak við gerðið. Jeg varð hrædd og
fór leiðar minnar. Pað er auðsjeð að enginn
annar getur verið valdur að vérkinu en þessi
þorpari.
Richarð sneri sjer við og ætlaði að ganga
upp til Edith en stóð þá augliti til auglitis
við — Gerðu.
»Guð minn góður — Richarð hafa þeir
tekið hann?« stamaði Gerða og titraði svo
mjög, að hún varð að styðjast við handlegg
Richarðs svo að hún hnigi eigi niður.
í sama bili hrópaði frú Sjöberg gjallandi
röddu:
»Eruð þið frávita?« Hefir maður verið myrt-
ur í svefnherbergi ungfrú Ahrnell? Pað eru
ósannindi, svívirðileg ósannindi.
Gerða slepti handlegg Richarðs. Hatin ætlaði
að halda henni en hún reif sig af honum, og
var á svipstundu komin inn í svefnherbergi
sitt. Menn gáfu henni rúm. Richarð fylgdi
henni eftir.
»Pabbi!« hrópaði Gérða og rak upp níst-
andi óp, þá er hún kom auga á hinn myrta.
»Faðir hennar!« tautaði Richarð og reyndi
að styðja hatta, ef hún kynni að hníga í
ómegin. En hún stóð upprjett og ekkert hljóð
heyrðist af vörum hennar.
»Faðir hennar!« var hvíslað víðsvegar um-
hverfis hana.
Richarð fór með Gerðu frá þessari sorgar-
sýn inn í salinn. Hún fylgdi honum ósjálfrátt
og var agndofa af skelfingu. Loksins kom Iög-
reglan. Gerða hafði farið upp til Edithar. Par
hjelt lögreglustjórinn fyrstu yfirheyrslu yfir
henni, eftir nákvæma rannsókn í híbýlum henn-
ar; en allur silfurborðbúnaður, fjármunir og
dýrgripir voru horfnir. öllu hafði verið stolið
nema gamalli silfurklukku, sem frú Sjöberg átti.
Qerða hafði nú náð sjer aftur og sagði,
sem satt var, að faðir hennar hefði farið burt
úr föðurlandi sínu fyrir sextán árum og ferð-
ast til Vestur-Indlands og tekið þar upp nafn-
ið Bernharð. Hann hafði kvöldið áður
komið til Gerðu og beðið hana að koma
brjefi til Strömbergs, var það áríðandi mjög.
Hún hafði komið heim til Strömbergs um
miðnætti og fengið þá fregn, að hann væri